't Is weer van dat

Ik heb ooit eens op het werk mijn MBTI laten bepalen, voor wie niet weet waarover ik nu spreek, dat is een test om je levenshouding en gedragsstijlen te bepalen. Binnen die zogenaamde 16 mogelijkheden, kan je verder onderverdelen en ik, ja onvoorstelbaar, kwam uit op het type "vakman".

Dat klinkt allemaal mooier dan het in werkelijkheid is, want de vakman onderscheidt zich blijkbaar in: moeilijk dingen kunnen afwerken, lak hebben aan regels en procedures, van de hak op de tak springen, enthousiast aan iets kunnen beginnen tot hij iets anders ziet dat hem nog enthousiaster maakt, deadlines nodig hebben om te functioneren (moest mijn ma nu meelezen, ze zou begrijpen waarom ik nooit naar de les ging in mijn studietijd), enzovoort enzoverder.

Hier op deze blog komt dat goed tot uiting. Als ik over mijn loopervaringen schrijf of over de koers (en de Tour), dan komen de woorden als vanzelf. Op een gegeven moment, exact een jaar geleden, had ik er even geen zin meer in, en schakelde ik deze blog enkele versnellingen lager. Tot het enthousiasme dan plots weer kwam met die fotostrips.

Die kutcommentaar van vorige vrijdag over stoppen op hoogtepunt blablabla (ik weet van waar hij komt, dus lig er verder niet wakker van), is eigenlijk wel correct. Ik zit weer in een inspiratieloos moment.

De vakman in mij zegt dat het tijd is voor iets anders. De blograge is voorbij, reeds lang. De bloggers van het eerste uur zijn bijna allemaal uitgestorven of geëvolueerd. Ik ga mijn boel hier opkuisen en start binnenkort een andere site, anoniem, zonder foto's en verwijzingen van en naar mezelf. Vulgair, grof, confronterend, kortom de persoon die ik eigenlijk ben, maar niet durf zijn, omdat mijn MBTI me dat steeds verhinderd heeft!

En het eerste dat ik ga doen is de persoon van die kutcommentaar en plein public afmaken :-)

This is it. Ik barst van enthousiasme!