Dag 2: de beklimming

Als je ergens logeert bovenaan een col, en je zou deze graag met de fiets beklimmen, dan is het redelijk logisch dat je eerst de afdaling tot een goed einde brengt. En dan bedoel ik niet met de wagen.

Dus wij die bewuste zondagochtend met onze fiets naar beneden. Het was echter de dag van de etappe zelf, en het volk stroomde reeds van alle kanten toe. Bovendien was de berg nog niet afgesloten voor het verkeer, en was de organisatie nog volop in de weer met dranghekkens te plaatsen. Voeg daar nog eens het Italiaans gebrek aan organisatie en het teveel aan furie toe, en je hebt pure chaos op het traject.

Het heeft welgeteld anderhalve minuut geduurd of ik lag al op de grond. Een onnozelaar vóór mij die bruusk in de remmen moest, ik die niet meer kon uitwijken, en bovendien ik die veel te lomp ben om tijdig uit mijn klikpedalen te raken. Gevolg: groene pijl en rijder vanuit stilstand simpelweg op de grond. Gelukkig zat er dus geen snelheid achter of mijn rechterschouder en -bil zouden eruitgezien hebben zoals bij Evans enkele dagen eerder (bij hem was het dacht ik zijn linkerkant).

Uiteindelijk toch beneden geraakt en nadien weer boven. Da's immers niet altijd even simpel, zelfs al heb je goede benen.