Dag 2: beklimming Plateau De Beille

Onder het motto: hoe rek je een verhaal zodanig lang dat je er twee maand over doet om één klein weekje van commentaar te voorzien, hierbij toch mijn poging om het verhaal verder te zetten.

Plateau De Beille was zonder twijfel de zwaarste beklimming uit deze Ronde van Frankrijk: 16,2 km klimmen aan een gemiddeld stijgingspercentage van 7,9%. Ja, u leest het goed. Dat komt er op neer dat je per 100 meter afgelegde weg een hoogteverschil van 7,9 meter overbrugd hebt, oftewel 1280 meter over de ganse beklimming. Dat is ontzettend veel keer de buikomtrek van Ollie, en wie Ollie kent, begint nu ongetwijfeld te huiveren.

Vooraleer we aan de voet van de beklimming kwamen, dienden we nog enkele kilometers af te leggen op een steenweg zonder fietspad. Op het moment dat we vertrokken begon het lichtjes te druppelen. Enkele minuten later echter gingen de hemelsluizen wagewijd open.

Daar reden we dan. De Bril al fluitend en ik al bevend. Telkens een wagen ons op enkele tientallen centimeters passeerde, voelde ik mijn wielen wegzwiepen. Levensgevaarlijk, althans toch voor mij. Na twee kilometer had ik er genoeg van. Het eerste afdakje dat ik zag om te schuilen, zette ik me aan kant. Daar hebben we gewacht tot het zou stoppen met regenen. Het stopte echter niet.

Na een kwartiertje beslisten we dan toch maar onze weg verder te zetten...

En zoals Annie altijd zong: "the sun will come out, tomorrow", zo was het ook in dit geval. Maar dat lezen jullie uiteraard ook... tomorrow.