Me, myself and Cadel

We hadden onze foto's, onze handtekeningen en ons plezier gehad voor de dag. De rit was reeds anderhalf uur voorbij, en alle ploegwagens waren terug verdwenen. Moe maar voldaan keerden we terug naar ons hotel.

Onderweg dienden we voorbij het podium te lopen. Er was echter duidelijk iets aan de hand: een ganse meute persfotografen en journalisten drumde zich rond een containertje. Wij deden dus hetzelfde, kuddebeesten die we zijn...

Wat bleek: er was nog een renner op de dopingcontrole, en dat was niemand minder dan Cadel Evans. Yes, hier was mijn kans op een foto met de toekomstige Tourwinnaar.

Zijn vrouw was er ook en ze wijst me de weg: "Rimba, vlug, langs daar moet je gaan!". Cadel stapt weg, afgeschermd door zijn bodyguard Serge. De pers errond met hun zware apparatuur en ik met mijn klein Ixus 400 toestelletje. De journalisten verdwenen één voor één uit de hoop, en plots stond ik daar, helemaal alleen naast Cadel. Ik waag mijn kans, leg mijn hand op zijn schouder, en vraag hoe het met die schouder gesteld is. Hij bekijkt me, lacht even vriendelijk en antwoordt: "Getting better every day".

Dan heb ik hem laten gaan. Het grote geluk dat ik toen had, was dat die Amerikaanse (je weet wel, die heimelijk verliefd was op Jim De Bril) van dit ganse tafereel een foto genomen heeft. Dus vanaf dan moesten we vriendelijk zijn tegen haar, ik moest die foto immers te pakken zien te krijgen.