Dag 5: de beklimming van de Aubisque

Met Maria in mijn drinkbushouder kon het niet mislukken; ik zou de Aubisque beklimmen sneller dan ik ooit gedaan had. Of toch sneller dan een bejaarde op krukken het te voet zou doen. Iets meer dan 17 km klimmen aan gemiddeld 6,9%. Dat is minder stijl dan Plateau de Beille, maar paradoxaal genoeg toch zwaarder. Dit valt simpelweg te verklaren door het feit dat de eerste kilometers veel vlakker zijn en het dan plots, zonder recuperatie, de laatste 10 km aan 8% en meer omhoog gaat.

Mijn droom om mijn makker te volgen spatte wederom al na pakweg 2 km uit elkaar. Geen risico's en mijn eigen tempo volgen. Misschien zou hij wel ergens een ravijn induiken, of een klapband krijgen. Hoop doet leven.

Deze keer geen regen, maar overwegend zonnig en warm, toch in het begin. En goed weer betekent ook veel toeschouwers langs de kant. Bij de gemiddelde wielertoerist geeft dit een drive, mij gaf het vooral een slecht gevoel als ik ze daar allemaal op hun kont zag zitten met hun bbq en frisse dranken.

De laatste kilometers van de beklimming waren een redelijke calvarietocht. Deze keer leek er echt geen einde aan te komen. Op een gegeven moment kruiste ik Jim De Bril. Eerst dacht ik dat ik hem inhaalde, maar hij was simpelweg reeds aan de afdaling begonnen richting wagen.

Eens boven heb ik me door enkele toeristen laten fotograferen aan het monument (een veredelde kilometerpaal; kijk ook naar mijn achterste drinkbushouder waarvan ik onderweg een vijs verloren geraakt ben), nog wat reclame gemaakt voor 3coach (thanks again voor het gebruik van de koersfiets), en dan gewacht op De Bril. Ik moest immers mijn fotootjes hebben van het moment dat ik de top bereik.

Eens hij er was, rij ik dus terug naar beneden, pakweg 100 meter, ga uit mijn klikkers, draai me opnieuw richting top, en slaag er niet meer in om me vast te klikken. Gelukkig vond ik enkele wandelaars bereid om me opnieuw in gang te duwen.