Zonder woorden

Als blogger kom je af en toe onvermijdelijk terecht op sites van gelijkgestemden. Ikzelf klik ook regelmatig eens door naar andere blogs. Eigenlijk doe ik dit om mezelf ervan te vergewissen hoe geniaal ik wel ben in vergelijking met de goegemeente :)

Er bevinden zich ongetwijfeld heel wat pareltjes tussen die duizenden blogs. Pareltjes die verlangend wachten om ontdekt te worden. En vroeg of laat worden ze ook ontdekt. Sommige zijn grappig, andere zakelijk of ontwapenend eerlijk. Je hebt er ook cynische of zelfrelativerende en heel af en toe bots je op eentje die je bij de keel grijpt. Een tweetal maand geleden heb ik er toevallig zo eentje gevonden. Anneke, een moeder en echtgenote die, ondanks een oneerlijke strijd tegen kanker, haar levenslustig verhaal niet wil eindigen. Vreemd, hoe iemand die je totaal niet kent, toch een deel van je bestaan wordt. Ongetwijfeld is dit omdat ze het leven (en ook de dood) positief tegemoet gaat, genietend van elk moment. De laatste weken heeft ze ongetwijfeld heel wat nieuwe lezers mogen verwelkomen. Ook mij, ondanks het feit dat ik steeds vanachter in de zaal bleef zitten en nooit contact gezocht heb, ondanks het feit dat ik bewust niet elke dag wou gaan kijken, bang voor het onafwendbare bericht dat elke dag schrikwekkend dichter komt... dichter kwam.

Anneke is gisteren overleden. Als jullie even de tijd willen vrijmaken, ga dan haar blog eens bezoeken en lees het relaas van een vrouw die in haar pink meer moed had dan de grote meerderheid van ons in gans het lijf.