Mandiangu bis

Jules Mandiangu, ik heb er via mijn zuster twee truitjes van gekregen. Wat zij in ruil daarvoor moeten doen heeft weet ik niet, maar ze is blijkbaar altijd goed geweest met haar handen. Het truitje dat ik heb met VTM als sponsor is een collector's item dat je op niet veel plaatsen zal terugvinden. Het was het allereerste sporttruitje dat ik ooit in handen gekregen heb. Vandaag puilen de kasten uit met truitjes van voetballers en vooral wielrenners. Maar we wijken af, het ging over de handen van mijn zus. Ah nee jakkes, we wijken nog meer af, het ging over Mandiangu en wat er sinds zijn passage in Aalst van hem geworden was.

Sinds enkele maanden kom ik 's ochtends in het station Brussel Centraal regelmatig een zwarte medemens tegen. De meeste zwarte medemensen lijken wat mij betreft allemaal wel wat op elkaar, maar deze leek op Jules Mandiangu. Wat grijze haartjes, maar verder nog steeds die sympathieke blik in de ogen. Could it? Would it? Ik durfde het hem niet vragen.

Vorige week zondag tijdens de Carnavalstoet, kruisten mijn ogen die van een toeschouwer aan de kant van de weg. Mooi geshminkt dacht ik eerst, tot het langzaam begon door te dringen. Dit was dezelfde man die ik in Brussel al enkele keren tegengekomen was, en hij stond nu voor mijn neus, hier in Aalst. Mijn jongenshart en de hoeveelheid bier die ik al binnenhad, haalden het van mijn van nature zeer verlegen karakter, en ik sprak hem aan.

Het was inderdaad Mandiangu. Gelukkig ben ik de voorzienigheid zelve: ik nam eerst mijn zakdoek en wreef er enkele keren mee over zijn hoofd: nee, het was dus echt geen shmink. Nadien liet ik een foto trekken van ons twee. Wat er van hem geworden is, heb ik niet gevraagd. Maar als ik hem nu nog eens tegenkom in het station, dan spreek ik hem zeker aan, met mijn VTM truitje onder mijn jas.