Tommeke, Tommeke, wat doe je nu?

Wielrennen is en zal altijd mijn grootste passie blijven. Urenlang naar de koers kijken (vanin de zetel) en elk jaar een weekje naar de Ronde van Frankrijk gaan, het zal nooit vervelen.

Wielertruien verzamelen is er ooit toevallig bijgekomen. De mooiste van gans het peloton is onze nationale Belgische trui die op de kampioenschappen gedragen wordt. Het beruchte model in prachtig koningsblauw (of hemelsblauw, afhankelijk van je waspoeder), met onze nationale driekleur fier op borst en rug, geeft steeds een kick, als je hem tijdens de wedstrijd door het beeld ziet flitsen.

Midden jaren 90 verdween dit shirt echter uit het peloton. De nieuwe modelletjes (o.a het gevlamde motief waarin Museeuw wereldkampioen werd) sloegen echter niet aan en in 2004 werd het retromodel opnieuw in gebruik genomen.

Deze trui moet zowat de eerste van mijn collectie zijn. Hij dateert uit 1981, toen Maertens na een onvoorstelbare comebackzomer zijn tweede wereldtitel behaalde. Hij is inmiddels gesigneerd door elke Belgische wereldkampioen profs op de weg van de laatste 50 jaar, behoudens de betreurden Monseré en Dhaenens. En was ik er twee jaar eerder aan begonnen, dan had ik zelfs via Rik Van Steenbergen, Briek Schotte en Marcel Kint, tot 1938 kunnen teruggaan. In het hemelrijk worden echter geen handtekeningen meer uitgedeeld jammergenoeg. Nooit meer...

Ook de genaamde Tom Boonen ontbreekt nog. Komende week moet het echter gebeuren. Ik heb dan ook beslist deze blog voor enkele dagen te sluiten om alles op alles te zetten en het Vlaanderland in te trekken, me nestelend in het zog van het wielercircus.

Het begrip groupie zal een nieuwe dimensie krijgen, opdringerigheid en omkoperij zullen schering en inslag zijn, maar de handtekening moet en zal op de trui komen. Zo staat het immers geschreven. Zo zal het zijn. Echt wel!