Een scheet in een fles

Bijna een jaar geleden, op een mooie ochtend, brak een spontane treinstaking uit. Er was immers een treinbegeleider het slachtoffer geworden van agressie. Ik heb daar toen een blogje aan gewijd waar ik de oplossing voorstelde, en ik citeer:

"'t Is nochtans simpel, veel van die treinbegeleiders zijn als het ware vernepelingskes, simpele zielen met piepstemmetjes en zonder ballen aan hun lijf. Moest ik zat, werkloos of zonder ticket op een trein zitten en er komt mij zo iemand de les spellen, ik zou hem ook eens onder handen nemen. Moest er echter een kleerkast van een vent vol met tatoeages voor me staan, ik zou meteen mijn pamper aantrekken en braafjes doen wat hij me opdraagt (behalve als dit iets anaals betreft)."

Dus concreet, engageer welopgevoede buitenwipperstypes als treinbegeleider en het zal er al veel kalmer aan toegaan.

Gisteren, 11 maand later dus, kreeg ik daar nog een comment op van een zichzelf veel te serieus nemend, alle zin voor humor en ironie ontberend, ongetwijfeld gebukt gaand onder een zwaar trauma, op google surfend naar artikels over treinbegeleiders, en zonder twijfel enorm klein geschapen persoon.

Ik kreeg heel wat vuils naar mijn hoofd geslingerd. Hij categoriseert me met 'mannekes met grote mond tot als het zover is, zijn ze maar een scheet groot'.
Los van het feit dat zijn zinsconstructie niet klopt, wens ik toch even te reageren op het feit dat hij me met een scheet vergelijkt. Ik nodig hem uit om eens achter me te komen staan als ik spruiten gegeten heb. Die scheten zijn op dat moment niet te versmaden en daar gaat een mens echt wel van lopen, zelfs een treinbegeleideragressor.

Normaal reageer ik niet op comments van losers, maar ik heb zijn IP adres even nagegaan en, sorry dat ik de naam hier ga uitspreken, hij woont in... Dendermonde.

En daarmee is meteen ook alles gezegd.