From hero to zero

Dames en heren, welkom op deze subjectieve wielersportblog...

In het jaar des heren 2005 besliste de UCI om een nieuwe supercompetitie uit de grond te stampen: de zogenaamde Pro Tour. Gedurende gans het wielerseizoen zouden de renners punten kunnen verzamelen in de grootste rittenwedstrijden en eendagskoersen. De winnaar zou zich de beste renner van het seizoen mogen noemen en om de verzamelaars nog wat extra te kloten, werd ook beslist een leiderstrui aan de competitie te koppelen.

Na amper twee jaar was het al dikke ruzie tussen de UCI en enkele organisatoren omdat deze laatsten zelf wilden beslissen wie aan hun wedstrijden mocht deelnemen.

Deze week zal bepalen hoe het verder moet, want blablabla (wie het interesseert zal zelf wel de krant lezen).

Alleszins, omdat de grote ronden en enkele topklassiekers geen deel meer wensen uit te maken van de Pro Tour, is het UCI in een wanhopige poging gestart enkele nieuwe organisaties aan de kalender toe te voegen, zogenaamd onder het mom van mondialisering van de sport. Onder die organisaties sinds dit jaar ook de Tour Down Under in Australië, openingswedstrijd dus van de Pro Tour. Grote winnaar daar werd de enorm gekende Duitser André Greipel, die naast de eindzege, ook 4 ritoverwinningen behaalde. De top 5 van het klassement bevat, naast Greipel, ook nog overbekende renners als daar zijn Delage en Buffaz, beide met een enorm palmares...
En de tweede in diezelfde Tour Down Under, Allan Davis, toevallig wel een renner met naam, wordt niet eens opgenomen in de Pro Tour rangschikking, omdat zijn ploeg geen deel mag uitmaken van het circus.

En een circus, dat is het. Want veel van die renners zullen verplicht dienen deel te nemen aan de kasseiklassiekers in Vlaanderen, iets waar sommigen onder hen voor huiveren. Vorig weekend heeft de fiere Pro Tour leider André Greipel eens mogen proeven van de Omloop het Volk. In zijn geval was het eerder lijden dan leiden, want de arme man eindigde 143ste, oftewel... allerlaatste.