Het vervolg

Ik liep dus zondagnamiddag langs de Dender en voelde mijn benen niet meer. Met die heroïsche muziek op de achtergrond zag ik een dubbele film in gedachten draaien: enerzijds Jim De Bril die maar vadsiger en vadsiger wordt en in plaats van te trainen en te rusten, zijn jongste spruit de fles moet geven, en er 's nachts verschillende keren voor moet opstaan, en anderzijds ik, die in een halve marathon, in het zicht van de finish, van hem wegspurt.

En toen, toen begon het plots te regenen, hevig te regenen. Eerst viel het geluid in mijn linkeroor uit, dan in het rechteroor. Vier kilometer van huis verwijderd heb je dan niet veel keus: schuilen onder die ene boom die er niet is en moest hij er zijn, nog zonder bladeren deze tijd van het jaar, was dus geen optie. Blijven lopen dan maar. En niemand met rode bottekes in de buurt om mijn testosteron op te pompen en me allerhande geile dingen toe te roepen in een onbestaande taal.

Op zulke momenten heb je veel tijd om na te denken. Mijn maand voorsprong op mijn loopschema is ondertussen volledig verdwenen en tussen half maart en eind mei (20 km van Brussel) vorig jaar, heb ik maar liefst 28 keer de loopschoenen aangetrokken voor gemiddeld meer dan 9 km per keer. Hoe ga ik dat nog evenaren? Lang leve het bijhouden van schema's...

Ik zal mijn filmmuziek nog hard kunnen gebruiken de komende maanden.