Het dorp

Thuis heb ik nog een ansichtkaart, waarop een school, een auto zonder paard...

Dit is een verbastering van het liedje van Wim Sonneveld dat we allemaal wel kennen. Op de kaart zie je het Koninklijk Atheneum in Aalst, pakweg 40-50 jaar geleden toen het plein ervóór net aangelegd was. Sinds ik mij kan herinneren zijn die zes kleine denneboompjes in het midden van de foto, grote mastodonten geworden. Ook de drie sparren links zijn al tientallen jaren volwassen. De indeling van het plein is echter nog identiek aan toen: de paadjes en zelfs de banken staan er nog steeds. Honderden uren heb ik er gesleten. Ik had een goede schoolvriend met wie ik wekelijks naar de cinema ging en dan nadien met een lekker pak friet nog wat napraten op één van die banken. We hadden het toen over de film en vooral over alle vrouwen waarop we wel verliefd waren maar die we nooit zouden krijgen. De meeste mensen kwamen daar tongzoenen 's nachts. Wij niet, althans toch niet met elkaar, gezien ons heterosexueel karakter. Nochtans, toen we aan de frituur bestelden, vroeg de frituriste steeds of we samen waren, waarop mijn kameraad keer op keer misterieus antwoordde: "jaja, al twee jaar". Ondertussen zijn we 15 jaar verder en worden de bankjes bevolkt door hiphoppende en drugsgebruikende jongeren. We zijn allemaal louter passanten in de tijd. Samen met mijn makker hebben we ons terrein nadien verlegd naar Eendracht Aalst en de opgang naar eerste klasse meegemaakt. Elke week gingen we kijken, uit of thuis, het maakte niet uit. Gilles De Bilde was nog de ideale schoonzoon. We studeerden af en begonnen te werken. Onze eerste maanden hebben we het wereldrecord mails versturen op kosten van je werkgever, verbroken. Echt volwassen zouden we nooit worden. Is trouwens een redelijk beangstigende gedachte: volwassen worden, jakkes. Zoals dat echter vaak gaat, verwaterde het contact wat de laatste jaren, maar we wisten steeds wat we aan elkaar hadden. Gisteren hebben de bankjes aan het atheneum ongetwijfeld weer talloze kontjes mogen strelen. En Eendracht Aalst haalde zowaar de eerste periodetitel in vierde klasse B. Ook gisteren besliste mijn vroegere schoolmakker uit de eindigheid van het leven te stappen. We wisten dat hij het al geruime tijd moeilijk had, maar ergens hoop je steeds op een ommekeer. Hij was steeds pragmatisch in zijn ideeën en gedragingen, dus hoezeer we ons nu ook kwellen met vragen waarop we nooit een antwoord zullen krijgen, de laatste beslissing die hij in zijn leven zou nemen, moet weloverwogen geweest zijn.

Boere, het ga je goed, waar je nu ook bent. Bedankt voor de vriendschap en de ontelbare fantastische momenten. We zullen deze herinneringen altijd met de glimlach blijven koesteren; we zullen jou steeds blijven koesteren.

Het dorp van toen, het is voorbij, dit is al wat er bleef voor mij, een ansicht en herinneringen... Ik was een kind en wist niet beter, dan dat het nooit voorbij zou gaan.