Allerbloggerdag

Op Allerheiligen ontbreekt het mij letterlijk en figuurlijk aan zin om een artikel te schrijven. Misschien heeft dit ook wel te maken met het feit dat we deze avond op een wafelenbak uitgenodigd waren en ons nadien met vijf man nog snel een 3-literfles Leffe voorgeschoteld werd. Met of zonder alcohol, het is zowiezo een ongemakkelijke dag vandaag. De doden herdenken en nadien gaan feesten klinkt wat dubbelzinnig. Misschien gaan de mensen achteraf feesten omdat ze blij zijn dat ze weer eens voor een jaartje verlost zijn van het zeulen met potten chrysanten. Het is toch opvallend hoeveel mensen op deze dag op het kerkhof rondlopen, zwaar beladen, en in volle vertwij-feling. Waar is het graf alweer van die nonkel die we ook tijdens zijn leven slechts één keer per jaar gingen bezoeken? Of die tante die vandaag meer bloemen krijgt dan toen ze nog onder ons was? Nee, ik moet er niet van weten. Ik ben geen kerkhofganger. Ik ijver om vandaag ook de feestdag van de bloggers te maken. Allerbloggerdag of zoiets. Onze taak wordt vaak schromelijk onderschat. Om de één of andere duistere reden voelen we ons verplicht om dagelijks onze zielsroerselen neer te pennen. Onze vaste schare lezers is echter even hard als trouw; een niet tijdig afgeleverd artikel gaat steevast gepaard met haat- en dreigmails. Maar toch blijven we gedwee presteren, ook al hebben we geen inspiratie, of kampen we met een lui moment. Kramp in onze vingers wordt niet toegestaan en een haperende computer evenmin. Wij zijn de outcasts van de hedendaagse maatschappij. Wij verdienen het echt om een feestdag te hebben. Een dag waarop we verwend worden met lekkere hapjes en drankjes, en schoon madammen die onze vingers masseren. En ondertussen maar lekkere wafels met lichtbruine suiker eten. En de dag nadien maken we dan allerdarmkrampendag.