Sporten is gezond

Wat onderscheidt echte atleten van gewone stervelingen? Ze kunnen simpelweg beter afzien, ze slagen erin als het nodig is hun grenzen te verleggen, door de muur te gaan. Dit weekend tijdens de Ironman van Hawaii, de evenzeer ultieme als natte droom van elke triatleet, hebben ook onze Belgische toppers dit wederom bewezen. Marc Herremans, al 5 jaar aan een rolstoel gekluisterd, won zijn wedstrijd en diende meteen aan de baxter te hangen. Luc Van Lierde, aan zijn comeback werkend, liep een volle marathon met een scheenbeenvliesontsteking, eindigde desondanks knap in de top 20 en ging... ook aan de baxter. Rutger Beke draaide tijdens het begin van de fietsproef vierkant (niet zo evident al wielrennend), doch kwam zijn inzinking te boven, en eindigde prachtig vierde, omhelsde eerst vrouw en kind, alvorens het zwart te zien worden voor de ogen. Marino Vanhoenacker tenslotte, liep zijn laatste 5 km al kotsend en spurtte zich, aangemoedigd door Wim De Doncker (zie artikel "triatleet Wim") subliem naar een zesde plaats. Of het gezond is voor het lichaam daar spreek ik me niet over uit, maar voor de geest moet het een delirium zijn waar het overgrote deel van ons enkel maar kan van dromen. Ikzelf, afgetraind atleet die ik ben, besef maar al te goed hoe het voelt om grenzen te verleggen, om jezelf tegen te komen. Deze ochtend nog: ik kwam weer te laat aan op de parking van het station en moest het wereldrecord op de 200 meter voor de 32ste keer dit jaar scherper stellen (allez, ttz het Denderleeuws maandagochtendrecord in kostuum). Wederom slaagde ik in mijn opzet, maar nog geen minuut later voelde ik een onweerstaanbare drang om te kotsen in me opkomen. Gelukkig had ik nog geen ontbijt achter de kiezen en was het enkel mijn ingeslikte (100% dopingvrije) vitamine die naar boven kwam. Mijn treingenoot vond dit best wel grappig. Zo grappig dat hij meteen ergens anders ging plaatsnemen. Ja ja, de rakker deed het in zijn broek van het lachen, waardoor we plots allebei alleen kwamen te zitten.
Dit weekend vond ook de marathon van Chicago plaats. De winnaar, de Keniaan Robert Cheruiyot haalde het, na een op zijn minst "beklijvende" spurt, van een landgenoot en dit in een wereldtijd. Enkele meters vóór de meet stak hij zijn handen in de lucht, maakte het zegegebaar....en gleed pardoes uit, met zijn achterhoofd vol op het asfalt. Hij bleef roerloos liggen. Consternatie alom: in plaats van de arme man te verzorgen, vroeg men zich af of hij nu werkelijk de finish al had overschreden. Uiteindelijk vond men wat spatten bloed aan de goede kant van de streep en werd hij toch als winnaar uitgeroepen. Hij dankte op zijn blote knieën God. Ik echter, dank op mijn blote knieën Youtube, voor de portie filmmateriaal, want geef toe, een beeld zegt meer dan duizend woorden. En een filmpje zegt meer dan duizend beelden. Op de twee bijgevoegde links kan je het van twee camerastandpunten bekijken. Leve de technologie. Sporten is gezond!

http://www.youtube.com/watch?v=GWheGgqmq0A

http://www.youtube.com/watch?v=5JYxGoBtWpE&mode=related&search=