147

Elke zichzelf respecterende man-nelijke dertigplusser herinnert zich ongetwijfeld nog de finale van het WK snooker in 1985. In een bloedstollende strijd haalde Dennis Taylor, de man met de grote bril, het van superfavoriet Steve Davis. Na een onwaar-schijnlijke comeback van Taylor draaide alles uiteindelijk om de allerlaatste (zwarte) bal van het allerlaatste frame (het 35ste). Het was al ver voorbij middernacht toen Davis zich gewonnen moest geven. Op dat moment zaten bijna 20 miljoen Britten (plus enkele andere enthousiaste Europeanen) voor het scherm gekluisterd. Ik was daar niet meer bij, want mocht van mijn moeder niet opblijven. De daaropvolgende tijd kende het snooker een ongekende populariteit. Zelfs over het kanaal heen: overal in continentaal Europa schoten de snookerclubs als paddestoelen uit de grond. Snooker was trouwens de enige sport waarin ik Wim De Doncker regelmatig eens kon verslaan. Ondertussen zijn we meer dan 20 jaar later en zijn de meeste van die clubs alweer verdwenen. De sport verloor de laatste jaren veel van haar pluimen. Spelers als Jimmy White en Ronnie O'Sullivan blijven wel populair, maar ook zij kunnen de tanende interesse niet keren. Eind jaren 90 stond echter een nieuw rastalent op. De blonde Engelsman Paul Hunter werkte zich omhoog op de wereldranglijst en zou al snel enkele rankingtoernooien winnen. Tijdens de finale van de Masters 2004 kwam hij terug vanuit een verloren positie dankzij zijn zogenaamde Plan B: net vóór de laatste sessie had hij in de kleedkamer een deugddoende stoeipartij met zijn verloofde. Na de pauze knokte hij zich opnieuw in de wedstrijd om uiteindelijk te winnen. Dit plan B en zijn lange blonde haren maakten van hem de David Beckham van het snooker. Indeed, Paul Hunter was de man waar de sport al jaren naar op zoek was. Anderhalf jaar geleden raakte echter bekend dat hij aan een zeldzame vorm van maagdarmkanker leed. Moedig bleef hij deelnemen aan wedstrijden, maar verzwakt door de chemo kon hij zich niet meer manifesteren. De lange haren raakte hij kwijt en pijnloos spelen lukte niet meer. Hij zakte weg op de wereldranglijst. Op zijn aanvraag werd een reglementswijziging goedgekeurd die hem toeliet een sabbatjaar te nemen zonder zijn plaats op de ranking te verliezen. Hij zou sterker dan ooit terugkeren. Het mocht echter niet zijn. Paul Hunter heeft gisteren zijn strijd tegen kanker definitief verloren. Hij zou zaterdag 28 jaar geworden zijn. Hij laat een vrouw en een dochtertje van 10 maand na.