Triatleet Wim

Nee, dit ben ik niet. Dit is de man die mij aan het bloggen gezet heeft, tevens mijn vroegere schoolmakker Wim De Doncker. Samen 12 jaar de schoolbanken van het Atheneum in Aalst doorlopen in dezelfde klas en nadien elkaar zowat volledig uit het oog verloren. Ware het niet dat Wim "redelijk" sportief aangelegd is en af en toe eens in de krant komt. Op die manier en dankzij internet heb ik hem opnieuw kunnen traceren. Wim is vandaag professioneel triatleet en concentreert zich op de full distance (voor wie het niet weet, dat is dus 3.8 km zwemmen, 180 km fietsen, en daarna nog eens 42,195 km lopen). Doe het maar! Had iemand me 15 jaar geleden gezegd dat Wim dit zou klaarspelen, ik zou hem eens vierkant uitgelachen hebben. U moet weten, Wim was, net als ik, thuis de jongste van 4, het kakkenestje, het bedorven strontje zoals ze zeggen. Hij leefde op cola en chips. Hij was wel steeds goed in sport, maar hij was toch oh zo tam. Hij zal uiteraard steeds ontkennen wat ik nu ga schrijven, maar het verhaal gaat als volgt: in het laatste jaar middelbaar moesten we tijdens de les lichamelijke opvoeding oefenen op de lay up (basket). Het is Wim zijn beurt, hij zet aan met zijn prachtige techniek, hij duwt zich af....en zakt pardoes door zijn knie. Hij ligt daar te kermen en zoals een volleerd worstelaar met zijn hand op de grond te slaan. Terwijl de leraar zich naar het secretariaat haastte, stonden wij, zijn klasgenoten, geïntrigeerd rond hem te kijken. Het was toen dat iemand onder ons de historische woorden sprak: "Peist da ge bezig zijt". Bende geobsedeerde maagden die we toen waren leek dat een leuke gedachte. Iedereen lag plat van 't lachen. Wim lag ook nog steeds plat, maar hij vond het minder grappig. Soit, Wim dus geopereerd en serieus gerevalideerd en misschien heeft hij daar de duursportmicrobe opgedaan. Een tweetal jaar later kwam ik hem nog eens tegen en dan hingen er al serieus wat kilootjes extra spieren aan. Nu, zoveel jaar later, heeft hij reeds een twintigtal volledige ironmans op zijn actief. Wim moet ook zowat de eerste Belgische triatleet zijn die in staat is een eigen internetsite te creëren. Deze zomer liep ik hem tegen het lijf in ons eigen Aalst en vertelde hij me over zijn blog. Sindsdien ben ik een dagelijks lezer geworden en heb ik de schrijfmicrobe overgenomen. Ga zeker eens kijken naar www.wimdedoncker.be en wie weet word je ook fan, net als ik en mijn werkmakker Jim De Bril (u weet wel, mijn halve marathon nemesis).

BTW, Kristel, de vriendin van Wim is één van de twee Belgische vrouwen die zich kwalificeerde voor de beroemdste aller ironmans, Hawaii. Voor de lezers van het maandblad Menzo, in de meest recente editie kunnen jullie haar bewonderen met een fiets tussen haar benen. 't Is eens wat anders.