Tijd, een rekbaar begrip

Naar aanleiding van mijn artikel over de 0110 concerten, kreeg ik van iemand de reactie dat het soms moeilijk is de grens te leggen tussen waar verdraag-zaamheid begint en waar het eindigt. Concreet voorbeeld: het is zondag en Magda en Jef, beide gepensioneerd, moeten om 15 uur op de koffie zijn bij een bevriend echtpaar. Het is 10 km rijden op een steenweg. Om zeker niet te laat te komen, springen ze al om 14u15 in hun volledig opgepoetste Opel Omega, bouwjaar 1984. Jef heeft nog nooit een verkeersboete gehad en zal er ook nooit eentje krijgen. Magda is redelijk snel wagenziek. Ze volgen dus gedwee de verkeersregels. Dat wil zeggen, waar je 70 mag rijden, rijden ze 55 en waar je 50 mag, gaat de teller tot maximum 40. Diezelfde zondag: Inneke en Rik, twee hippe dertigers, no kids, de dag ervoor zwaar uitgezeten en in de drank gehangen (althans toch Rik, want Inneke drinkt niet meer sinds ze eens naast een vrouw wakker werd op een ochtend). Ze moeten om 15 uur de trein op (waarom of waarheen is nu even niet belangrijk). Om 14 uur hangt Philippe nog over de toiletpot. Om 14u50 springen ze in hun Volkswagen Golf. Het is 10 km rijden op een steenweg. Waar ze 70 mogen rijden, halen ze uiteraard 85. Ze gaan het halen... In de verte rijdt er een andere wagen, een oude Opel Omega (Jef en Magda, of wat dacht u). Plots staat er een bordje bebouwde kom en gaat Jef zwaar in de remmen. Rik kan slechts ternauwernood een aanrijding vermijden, begint met zijn lichten te flikkeren en te toeteren. Jef echter, steekt zijn middenvinger ostentatief de lucht in.

Twee identieke klokjes, en toch lijken ze niet voor beide koppels even snel te tikken. Wie van de twee koppels zou nu het meest verdraagzaam zijn en waar ligt de grens? Wat een filosofisch gedoe voor een vrijdagavond.