Alles komt terug

Twintig jaar geleden liep ik rond met "Vans" schoenen aan mijn voeten. Mijn laatste paar heb ik nooit weggegooid. Die moeten ergens bij mijn ma in de kelder liggen, of het zou moeten zijn dat zij ze bij het vuilnis gezet heeft. Gisteren zag ik tot mijn verbazing enkele jongeren rondslenteren met dezelfde schoenen aan. Je herkent ze meteen aan het typische design. Dames en heren, voor wie het nog niet weet, het modewoord heden ten dage is "vintage" (lees: vintietj). Op Google vind je zo maar eventjes 174 miljoen hits en veilingsites als Ebay wemelen van de retrospullen. Ik ben ook het type dat moeilijk afscheid kan nemen van oude spulletjes. Ik sta zelfs onder permanent toezicht van een retropsycholoog. Op politiebevel mag ik niet binnen de 200 meter van een containerpark komen. Zulke plaatsen zijn voor mij als pretparken: ik keer steevast huiswaarts met een zwaardere wagen dan bij mijn aankomst. Indien het groot huisvuil in de gemeente opgehaald wordt, heb ik zelfs volledig straatverbod vanaf 18 uur. Ik schaf me ook regelmatig dingen waarvan ik op voorhand besef dat ik ze onmogelijk kan ophalen. Vorig jaar putje winter heb ik aan de andere kant van het land een oud emaille reclamebord gekocht van het Aalsters biermerk Safir. Een drietal maand later had ik eindelijk iemand gevonden die me zou helpen met het vervoer. Een collega uit de regio van de verkoper zou het met de wagen tot Brussel brengen waar ik het dan met de trein verder zou vervoeren. So far so good. Ik met Jim De Bril dus naar de parking van het werk. Tot mijn verbazing was dat bordje ietwat groter dan gedacht: ongeveer 1m80 op 80 cm. Wij, in ware comedy capers stijl, daarmee naar Brussel Centraal en daar de trein op. Uiteindelijk na veel gewring slaagden we erin het op te laden, ergens tussen twee wagons. Het feit dat we daarmee de doorgang volledig versperden was op dat moment het minste van onze zorgen. Het grootste probleem moest echter nog komen: van het station naar mijn wagen. Toen stond ik er immers alleen voor. Amper 200 meter, maar ik heb er 10 minuten over gedaan. Je had er simpelweg geen grip op, ik voelde de kracht uit mijn vingers wegglippen en mijn onderarmen raakten volledig verzuurd. Ondertussen begon het hevig te regenen. Bij mijn wagen aangekomen realiseerde ik me dat ik het er onmogelijk in zou krijgen. Ik kan je verzekeren dat je op zulke momenten serieus geconfronteerd wordt met de nietigheid van je bestaan. Het bord is uiteindelijk op zijn eindbestemming geraakt, zijnde onze garage (tussen de 2 antieke defecte televisies en de evenzeer nazicht behoevende Bally Bingo uit 1954), alwaar het wacht tot ik het binnen 30 jaar restaureer. Mijn vrouw zal het echter binnen 29 jaar bij het groot huisvuil zetten, waar het hoogstwaarschijnlijk door één of andere neurotische amateur zal meegenomen worden. Jaja, verzamelen, het is een hobby.