Gedaan ermee

Groot was mijn verbazing toen ik deze week na het publiceren van mijn "Toontime" artikel de censuurcommissie over me heen kreeg. Drie volle nachten heb ik er van wakker gelegen. Of kom, laat ons eerlijk zijn, het waren er geen 3, zelfs niet 2 of 1, maar het is het principe dat telt. Gezien we in een maatschappij leven waar satire blijkbaar niet meer aanvaard wordt, heb ik besloten het vanaf heden over een totaal andere boeg te gooien.

Er wordt al genoeg gelachen in de wereld. Een blog hoeft helemaal niet grappig of ludiek te zijn, maar kan ook cultureel of historisch informerend zijn. Dat is wat ik vanaf nu ga doen. En om de koe maar meteen bij de hoorns te vatten ga ik jullie wat info geven over historische gebouwen.

We gaan enkele weken terug in de tijd. Het was een regenachtige avond en er was niets op televisie. Mijn blog was al geschreven en mijn vrouw had geen zin. Dus ik besloot dan maar even snel naar het zuiden van Frankrijk te rijden om een eerste verkenning te doen van de Pyreneeëncols. Binnen amper 5 weken zal ik immers een vruchteloze poging ondernemen deze te beklimmen zonder van mijn fiets te vallen.

Toen ik bijna op bestemming was, kreeg ik toch wat honger. Ik moest eigenlijk ook kakken, wat in de wagen niet zo evident is, om maar van de geur te zwijgen. Dus stopte ik in de eerstvolgende stad. Deze gaat door het leven als... Toulouse.

Na een deugddoende maaltijd en dito kakje, besliste ik even een duikje te nemen in de rivier de Garonne. Daar viel mijn oog op de wonderlijke Pont-Neuf: de oudste brug van de stad, daterend uit de 16de eeuw. Ik kon er uren naar blijven gapen. Van die lekker lange peilers waar al menig persoon van gedroomd heeft op te kunnen klimmen. Die zalig mooie rondingen met ertussenin een gaatje dat je uitnodigt om eens een kijkje te gaan nemen hoe heerlijk het daarbinnen voelt.

Ja, dat was me wel eens een brug. Ik ben die avond de tijd helemaal uit het oog verloren. De Tourcols zou ik niet meer zien.