Mooi weer vandaag...

Kennen jullie het "1 september" gevoel? Ik had daar vroeger steeds last van. De nacht vóór de eerste schooldag letterlijk de uren zien voorbijglijden op de wekker en je daar zodanig op fixeren en lastig in maken, waardoor het nog moeilijker werd om de slaap te vatten.

Vorige nacht had ik er waarschijnlijk ook last van, of het zou moeten zijn dat mijn darmen mij opspeelden. Alleszins, ik raakte maar niet in slaap. Het was alsof er zich ware hard-rock concerten in mijn hoofd afspeelden en ik zong elk nummer mee aan dubbele snelheid. Ten einde raad ben ik om 4 uur maar wat TV gaan kijken, om tot de positieve constatatie te komen dat Vijf TV rond dat uur Seinfeld herhalingen uitzendt.

Uiteindelijk moet ik zo ergens rond de klok van 6 toch in slaap gesukkeld zijn, om anderhalf uur later mijn wekker te horen aflopen, moe en met een ongestelde maag. Ik zoek echter geen excusen, want...

Toch op tijd in Ieper geraakt, hallo gezegd tegen de broer van Jim De Bril, en om 10 uur begonnen aan de wedstrijd. Ik ga er geen logboekverslag van maken zoals bij mijn vorige poging, maar gewoon de feiten neerpennen.

Mijn bedoeling was de kilometers af te haspelen tegen 5m20s, om zo aan de finish rustig te kunnen uitlopen, zonder te hoeven versnellen. Het ging vlot. Elke kilometer controleerde ik zorgvuldig mijn tijd, en ik liep steeds hetzelfde, standvastige tempo. Na 10 km passeerde ik onder de 52 minuten, stukken beter dan verhoopt. De nacht zonder slaap had niet de minste invloed. Ja, ik zou mijn klop wel nog krijgen, maar dat zou uren later gebeuren, met een bed in de buurt om me in af te kappen.

Kilometer 11 dan, dat ging vlotjes, tot ik merkte dat ik daar plots 40 seconden verloor op mijn schema. Wablieft? Hoe kan dat nu? Die borden moeten verkeerd staan. De volgende kilometer echter opnieuw verlies op het schema. Rekenen Rimba, en ondertussen blijven verder lopen. Plots merkte ik dat mijn tepels opnieuw begonnen te bloeden. Inderdaad, ik was zo stom geweest niet af te plakken. Wat later de blaar op mijn voet die weer helemaal wak werd en aan gezinsuitbreiding begon te doen. Het vat was af, zo leek het toch...

Maar dan, aan kilometer 16 had ik nog 28 minuten om de laatste 5 af te haspelen. Onder normale omstandigheden een fluitje van een cent. Alle moed opnieuw bij elkaar geschraapt, om 20 meter verder te beseffen dat de benen niet meer wilden volgen. Bij het passeren van een sukkelaar die op de grond lag te janken, terwijl een toeschouwer de kramp uit zijn been trachtte te stretchen, zonk de moed me helemaal in de schoenen.

De laatste kilometers heb ik gewoon uitgejogd en ben uiteindelijk aangekomen net boven de 1h58. Verdienstelijk, dat wel, ongeveer mijn eigen record, maar nog steeds een kleine 4 minuten te traag. Voor het eerst na een wedstrijd had ik ook het gevoel leeg te zijn en moest ik ergens in de schaduw gaan zitten om even te bekomen, met het hoofd in de handen en tussen de schouders gewrongen.

Deze avond hoorde ik dat vandaag ook de werelddag van de naturisten was. Wel, ik ben met de billen bloot gegaan. De conditie was er nochtans, maar ik heb gefaald. Om het te vieren ben ik daarnet zelfs in de Mc Donalds gaan eten. De twee dubbele burgers en de frieten hebben gesmaakt, maar ik ben met honger buitengestapt.

Ik geef niet op. Dit moest mijn eerste doel van het jaar worden en het is falikant afgelopen. Mijn volgende poging kies ik zelf, in alle stilte, en zonder voorafgaande melding. In plaats van hier de leuke proberen uit te hangen en lachen met mijn eigen miserie, zal hier ooit, op een goede maandag, weldegelijk een verslag komen van een geslaagde aanvalspoging.

En nu ga ik maar eens slapen denk ik.