God schiep de vrouw

Mijn moeder heeft mij tijdens mijn jeugd geïndoctrineerd met haar muziek. Ze slaagde erin goede vrienden te worden met enkele Vlaamse idolen die reeds idool waren toen de huidige idolen hun allereerste celdeling nog moest plaatsvinden. Ik draag tot op de dag van vandaag nog steeds de sporen van haar adoraties: Bob Benny, Jean Walter, Will Ferdy, ik ken al hun nummers vanbinnen en vanbuiten. Op zich hoeft dat niet erg te zijn, want de kwaliteit van die nummers is duizend keer beter dan de huidige Vlaamse tsjingel tsjangel, Rudy Silvester en Bart Marcoen uiteraard niet meegerekend. Nu klink ik dus echt wel... oud!

Indertijd had je in het Casino van Middelkerke de jaarlijkse Baccarabeker, een liedjeswedstrijd tussen de Vlaamse Provincies. Gezien één van mijn moeders favorieten daar in de jury zat, werden wij verplicht mee te gaan kijken en alles wat op TV kwam ook op te nemen. Ik heb dus thuis nog steeds historische beelden uit 1988 toen Ingeborg en een beginnend groepje, genaamd Clouseau, voor het eerst samen het nummer "Verlangen" brachten.

Het jaar erna, slik, da's 18 jaar geleden ondertussen, liep er onder de kandidaten een klein geil ding met lange vosse krullen. Wat had die een stem zeg. Ze zou ook een prachtcarrière uitbouwen. Vandaag mag ik haar tot één van mijn vriendinnen rekenen, hoewel dit naar mijn weten niet wederzijds is jammergenoeg. Ik had immers nooit het lef om haar aan te spreken.

Deze middag was ik aanwezig op een literaire sessie waar ze enkele van haar favoriete boeken zou bespreken. Ik en boeken lezen, da's hetzelfde als wielrennen zonder doping, maar toch, dit was eindelijk mijn kans om Els De Schepper voor me te winnen.

Op het eind van de lezing, toen het volk de zaal langzaam verliet, besloot ik mijn kans te wagen. Ik wandel op haar af, ik wist perfect hoe ik het aan boord zou leggen. Ik stap verder haar richting uit, terwijl iedereen plots van de aardbol lijkt te verdwijnen. We zijn helemaal alleen in de zaal. We hebben oogcontact. Het lijkt alsof we elkaar al jaren kennen. Plots fluistert ze mijn naam: "Rimbaloe, Rimbaloe,..."

"Rimbaloe, hoe zit het, ga je hier blijven staan of wat". Mijn collega brengt me terug naar deze dimensie. De zaal was inderdaad aan het leeglopen en Els De Schepper was als eerste vertrokken.

Ik denk dat ik er simpelweg nog niet klaar voor was. Misschien binnen nog eens 18 jaar, dan is zij er 60 en ik 50. Zolang ze haar krullen maar niet opgeeft blijft het me allemaal gelijk.