Loop ze

Vorige zondag was het in Middelkerke weer eens de jaarlijkse sirenejogging. Ondergetekende stond niet op de deelnemerslijst. Mijn lichaam is niet getraind voor wedstrijden korter dan 20 km (eigenlijk ook niet voor wedstrijden langer dan 20 km) en bovendien mocht ik niet van mijn dokter. Het regende immers en ik heb strikt verbod om dan mee te lopen. Dat is slecht voor mijn tepels.

Ik heb me dan maar langs de kant van de weg gezet en gekeken of de deelnemers (meerbepaald de vrouwen) last hadden van hetzelfde tepelfenomeen. Stijf wel allemaal, maar nergens bloed te bespeuren. Echt koud was het ook niet, dus ik kan enkel maar concluderen dat mijn aanwezigheid (het regende immers zo hard dat ik de enige toeschouwer was) bij deze vrouwen een zekere, ik zal het maar noemen, extase, teweegbracht.

Ik heb dan ook gretig alle wedstrijdnummers (het gebruik van het woord "borstnummer" zou hier te veel verwarring veroorzaken) van de interessante exemplaren genoteerd en de gelukkigen mogen van mij kortelings een mail ontvangen met een uitnodiging tot nader onderzoek.

Maar eigenlijk, ik wijk volledig af van wat ik wilde vertellen. De 10 km wedstrijd was weer zeer spannend, vooral voor de rode lantaarn. Het was lange tijd een nek aan nek gevecht tussen de genaamde José Winne (62 jaar met groene outfit) en Pierre Laeys (69 jaar). Pas op het einde slaagde Pierre er in José van zich te laten wegwandelen en Pierre haalde uiteindelijk de finish na 1h32, bijna 1 uur later dan de winnaar van de race, eenzaam en verlaten.

Ook ik weet hoe het voelt om aan te komen als iedereen al vertrokken is, maar daarover morgen meer.