Respect gevraagd

Die mensen waarover ik het gisteren had in mijn blog, hoe zielig het ook is, je kan er alleen maar bewondering voor hebben. Ik weet ook hoe het voelt.

Ik heb ooit eens, samen met een kameraad, deelgenomen aan een wintercross, in Welle meerbepaald. We waren de enigen zonder spikes (wat ik al vreemd vond). De ganse meute stond geconcentreerd aan de start toen wij nog gezellig aan het keuvelen waren. Plots weerklonk het startschot en iedereen zoefde weg. Iedereen, behalve wij.

Het waren een zevental rondjes van 1 km. Ik denk dat we de tweede ronde toch nog net gehaald hebben alvorens de eerste keer gedubbeld te worden. Indien mijn kameraad toen niet bij mij gebleven was, dan zou ik ongetwijfeld de eerste en beste gelegenheid (lees: ergens in een uithoek van het traject waar weinig volk stond) aangegrepen hebben om, als een dief in de nacht, de wedstrijd te verlaten.

Ik denk dat iedereen al gefinisht was, toen wij nog in onze vijfde ronde zaten. Tijdens de zesde ronde begonnen ze het parcours reeds af te breken. Hadden we gewild, we hadden nogal wat stukken kunnen afsnijden, maar neen, zo zijn wij niet.

Uiteindelijk zijn we aangekomen een twintigtal minuten na de winnaar. Nog twee mensen van de organisatie stonden ons verveeld op te wachten zodat we toch in de officiële uitslag konden opgenomen worden. Ik werd als 45ste afgeklokt van 52 deelnemers. Eerlijkheid gebiedt mij om te zeggen dat die andere 7 personen opgegeven hadden.

Zoals dat vaak gebeurt mag je nadien allemaal langs de prijzentafel passeren om iets uit te kiezen, in volgorde van uitslag. Toen het mijn beurt was stond er niet veel meer. Het doosje maandverband of de duidelijk reeds geopende pot mayonaise konden me niet echt bekoren, dus koos ik maar voor het gloednieuwe paar indoor sportschoenen. Mooi modelletje trouwens. Weliswaar drie maten te klein, but hack, who cares. Gratis is gratis.

Sindsdien heb ik wijselijk nooit meer deelgenomen aan een cross.