Auwkes

Ik voel me geradbraakt. Gans mijn lichaam staat vol met schrammen en blauwe plekken. Nee, jammergenoeg niet een uit de hand gelopen sexpartij, maar eerder het gevolg van mijn behangactiviteiten.

We zijn al 7 jaar ons huis van behang aan het voorzien. Soms doen we enkele jaren niets, maar af en toe bekruipt het ons en beginnen we er weer aan. Ook afgelopen zondag dus.

Wegens gebrek aan goede ladder had ik via de keukentafel en het trapladdertje een constructie gemaakt die me zou toelaten om de stukken van 3,5 meter hoog te bereiken. Alles ging goed en wel, tot die ene fatale stap. Een mens mag nooit te zeker zijn van zichzelf.

Op een gegeven moment, ik weet nog steeds niet hoe het kwam, stap ik dat trapladdertje af en vergeet ik dat er 15 cm lager geen vloer op me wacht. Gevolg was een slow motion achtige beweging waar ik als het ware uit mijn lichaam treed en mezelf wanhopig zie zwaaien naar alles wat zich in de buurt bevindt. Het enige dat mijn vingers konden grijpen was echter de trapladder zelf. Niet slim bekeken achteraf, want die heb ik, toen ik al half knock out op de grond lag, nog eens over mij gekregen ook.

Gans mijn rechterkant voelt sinds gisteren dan ook enorm stroef aan. En ik zal zelfs meer zeggen, nog een geluk dat onze jongste dochter mijn val gebroken heeft, of ik was dit nu misschien niet aan het schrijven. Huilende kinderen zijn trouwens gemakkelijk omkoopbaar.

Het leven zoals het is… Tegen dat alle muren eindelijk behangen zullen zijn, kunnen we opnieuw beginnen.