Volgend jaar beter
Vandaag was best wel een zielige dag. In Brussel vond immers, op een boogscheut van mijn werk, St-Ve plaats. Dat is de jaarlijkse optocht van de VUB en ULB studenten, in vol ornaat. Op zich is dat een allesbehalve zielig feit, althans niet voor diegenen die er aan deelnemen...
Twaalf opeenvolgende jaren heb ik meegelopen, met het AVSG, het Aalsters Vrij Studentengenootschap. Nee, ik ben geen 7 keer blijven zitten, maar zelfs toen ik al aan het werk was, nam ik steevast verlof, sprak met de oude vrienden af, en ging mee gaan vieren, zuipen, kotsen en neuken (dat laatste was jammergenoeg niet waar, maar het klonk wel mooi).
Ondertussen is het AVSG gemummificeerd en weet waarschijnlijk 95% van de VUB studenten niet eens meer wie wij waren.
Op dagen zoals vandaag kunnen we echter nog eens buitenkomen en ons in groep aan de wereld tonen. We hebben het echter niet gedaan, ook ik niet.
Mijn dag bestond dan ook uit een aaneenschakeling van zielige momenten.
12u00: naar de Fnac voor de twee nieuwe XIII strips, alwaar ik een kameraad en mede oud-AVSGer tegen het lijf loop. Terwijl enkele honderden meters verder het feestgedruis losbarst, begeven wij ons braaf terug naar het werk, met onze stripalbums in de hand. How sad can you get.
14u00: ik begin naarstig rond te bellen of er niemand na het werk toch even enkele potten wil gaan pakken tussen de meute. Ik vind iemand die wel wil, maar niet kan, en we maken plannen om volgend jaar op 20 november groots te herrijzen. Zielig is hier een dikke understatement.
15u00: ik krijg een mail van een makker die toch zal afzakken. Joehoe.
17h20: ik vertrek op het werk en tracht hem te bereiken. Tevergeefs.
17h30: ik sta op het pisbrugsken (ik ga niet dieper in op de term), en kijk naar de massa zatte studenten. Ik mijmer. Het regent, ik ben nat, net als de studentinnen. Ik stuur een sms naar mijn makker met de melding waar ik sta. Hij antwoordt niet. Mijn ogen worden ook nat.
17h40: ik kijk nog eens naar de menigte en besluit dan maar richting station te stappen. Ik voel mij zoals op een woensdagochtend van Carnaval als ik huiswaarts keer.
17h49: ik stap op de trein richting Aalst-Gent St-Pieters.
17h52: ik krijg een sms van mijn makker die mij meldt dat hij aan het pisbrugsken staat te wachten op mij.
Weeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeh
Twaalf opeenvolgende jaren heb ik meegelopen, met het AVSG, het Aalsters Vrij Studentengenootschap. Nee, ik ben geen 7 keer blijven zitten, maar zelfs toen ik al aan het werk was, nam ik steevast verlof, sprak met de oude vrienden af, en ging mee gaan vieren, zuipen, kotsen en neuken (dat laatste was jammergenoeg niet waar, maar het klonk wel mooi).
Ondertussen is het AVSG gemummificeerd en weet waarschijnlijk 95% van de VUB studenten niet eens meer wie wij waren.
Op dagen zoals vandaag kunnen we echter nog eens buitenkomen en ons in groep aan de wereld tonen. We hebben het echter niet gedaan, ook ik niet.
Mijn dag bestond dan ook uit een aaneenschakeling van zielige momenten.
12u00: naar de Fnac voor de twee nieuwe XIII strips, alwaar ik een kameraad en mede oud-AVSGer tegen het lijf loop. Terwijl enkele honderden meters verder het feestgedruis losbarst, begeven wij ons braaf terug naar het werk, met onze stripalbums in de hand. How sad can you get.
14u00: ik begin naarstig rond te bellen of er niemand na het werk toch even enkele potten wil gaan pakken tussen de meute. Ik vind iemand die wel wil, maar niet kan, en we maken plannen om volgend jaar op 20 november groots te herrijzen. Zielig is hier een dikke understatement.
15u00: ik krijg een mail van een makker die toch zal afzakken. Joehoe.
17h20: ik vertrek op het werk en tracht hem te bereiken. Tevergeefs.
17h30: ik sta op het pisbrugsken (ik ga niet dieper in op de term), en kijk naar de massa zatte studenten. Ik mijmer. Het regent, ik ben nat, net als de studentinnen. Ik stuur een sms naar mijn makker met de melding waar ik sta. Hij antwoordt niet. Mijn ogen worden ook nat.
17h40: ik kijk nog eens naar de menigte en besluit dan maar richting station te stappen. Ik voel mij zoals op een woensdagochtend van Carnaval als ik huiswaarts keer.
17h49: ik stap op de trein richting Aalst-Gent St-Pieters.
17h52: ik krijg een sms van mijn makker die mij meldt dat hij aan het pisbrugsken staat te wachten op mij.
Weeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeh
posted by Rimbaloe @ 23:21
5 comments
5 Comments:
tja rimbaloeken...
Ik móest hier gewoon op reageren! Zeer mooi geschreven, I feel your pain. Als voormalig student aan de Erasmushogeschool heb ik ook St Vé meegemaakt, toch wel hét studentenevenement van 't jaar. Maar dat ligt ook alweer enkele jaren achter me en wat overblijft zijn herinneringen en bakken nostalgie. Massa's studenten en studentes van een nieuwe generatie zetten het feest voort, mensen die vanuit mijn standpunt gezien steeds jonger worden (of is het net omgekeerd?) Tja, weir emmen't gat zeker? Of om met nog een groter cliché af te sluiten, dat is 't leven...
Rimbaloe, volgend jaar ga ik wel met u mee, beloofd
Och, zo eens naar beneden pissen vanop het pisbrugsken op al dat jong grut zal ook wel deugd gedaan.
Dan mag ik die ganse XIII-reeks eens lenen zeker om in ene keer uit te lezen? Ik zal dan nooit meer praten over De Rode Ridder(s).
Een reactie posten
<< Home