De hardheid van ons bestaan

Morgenochtend zal ik me heel hard en pijnlijk afvragen waarom ik geen verlof genomen heb zoals 90% van de bevolking. Iedereen zal ongetwijfeld de brug maken. En als de wekker afgaat, zal de doemgedachte realiteit worden.

Langs de andere kant, er zal hoogstwaarschijnlijk ook geen zak te doen vallen op het werk, dus technisch gezien is het in zekere zin een dagje verlof, waarop weliswaar vroeg dient opgestaan te worden.

Over wekkers gesproken, in tijden waarin zowat alles van electronica deel uitmaakt van de wegwerpmaatschappij, valt het mij op dat mijn klokradio nog steeds dezelfde is als 20 jaar geleden. Jaja, we hebben samen al veel meegemaakt en nooit heeft hij me in de steek gelaten. Ik heb hem nochtans vaak vervloekt, vooral dan de buzzer die maar niet wil opgeven als je op een zaterdagochtend met een kater in bed ligt en te lui bent om je arm te strekken, waardoor na 10 minuten je broer, die in de kamer naast jou slaapt, woedend je deur opengooit en je uitmaakt voor al wat slecht is, en jij niet de kracht en nog minder de moed hebt om hem van antwoord te dienen, omdat je promillegewijs nog niet in staat bent om in verstaanbare zinnen te spreken.

Althans, zo heb ik het me toch altijd herinnerd. Het zou echter ook kunnen dat het niet een kater was, maar een poes.