Victorie

Binnen anderhalve maand vindt tussen Ieper en Poperinge de jaarlijkse McBride Run plaats. Dit is de befaamde halve marathon waar Jim De Bril zijn record gelopen heeft en waar ik vorig jaar de man met de hamer tegengekomen ben. Dit jaar zal ik opnieuw deelnemen. Ik zal in vorm zijn, dat daar niemand aan durve twijfelen. Maar hoogstwaarschijnlijk zal ik wederom falen, ik verwacht me immers aan helse weersomstandigheden, of acute diarree-aanvallen of iets dergelijks. Ach ja, als we ons maar amuseren, en zoals ik hier enkele dagen geleden schreef, de aanhouder wint.

Als ik ga trainen volg ik meestal dezelfde trajecten. Negen kansen op tien is dit langs de Dender tussen Aalst en Ninove. Lopers zie je er niet echt veel, maar fietsers des te meer. Als ik dan al eens een loper zie, dan komt de testosteron naar boven (zelfs als het een vent is) en vertik ik het om me te laten inhalen. Deze avond was het weer van dat. Plots dook er iemand op in mijn gat en hij wou niet lossen. Hij bleef ostentatief wat hangen op tien meter. Geen probleem, ik moest nog maar een tweetal kilometer lopen, dus ik drijf het tempo op. Ik merk dat hij sneller begint te ademen, ja zelfs hijgen. Of dat nu aan mijn snelheid lag of aan het zicht op mijn lekker kontje (de waarheid heeft zijn rechten), ik weet het niet, maar alleszins, het gat werd groter en voor hem werd mijn gat dus kleiner.

Mijn vertrouwen groeit, ik ben zeker van mijn stuk en de laatste honderden meters zijn een ware triomftocht. Nog een laatste keer achterom kijken en inderdaad, geen loper meer te zien. Ik vertraag en aan de finish gooi ik als een echte mijn armen in de lucht. Net op dat moment knalt er mij een fietser voorbij. Ik meteen armen naar beneden en doen alsof ik deze gewoon even nonchalant aan het strekken was.

Ik wil maar zeggen, nooit te snel victorie kraaien, en zeker niet vroeger dan de meet. Iedereen maakt het wel eens mee, zelfs de allergrootsten.