de tjoepkes

Eén van mijn lievelingsgerechten moet ongetwijfeld chipolata met spruiten zijn. En dan te bedenken dat ik er vroeger niets moest van weten. Van spruiten is dat enigszins normaal te noemen, maar van worst ook? Je kan misschien zeggen dat ik altijd al een worstenfobie gehad heb, maar dat is het ook niet. Het lag hem aan de uiteindjes van de chipolata, de zoge-naamde tjoepkes, of zoals we thuis altijd pleegden te zeggen, de tepelkes. Ik vond dat vroeger totaal niet appetijtelijk. De fout van mijn broers en zus ongetwijfeld, die steeds van die verhalen opdisten over varkensdarmen. Wat zou ik dan, als zesjarig knulletje, mijn tanden zetten in toegeknoopte darmen? No fucking way!

Menig uur heb ik gesleten aan tafel samen met mijn tepelkes. Alle truken heb ik uitgeprobeerd en geperfectioneerd: het voedsel achter de chauffage werpen, alles in mijn zakdoek proppen terwijl ik een snuitfestijn orchestreerde, of het goedje de lucht in katapulteren tegen het plafond (je zou ervan verschieten hoe goed die velletjes blijven plakken) en meestal lukte het ook wel. Als ons moeder ooit de keuken zou uitbreken, zullen ongetwijfeld volledige culturen van nieuwe levensvormen opduiken.

Ondertussen is alles veranderd. Heden ten dage ben ik zot van tepelkes, ik krijg er maar niet genoeg van.

Waar ik eigenlijk toe wou komen is dat we zondag chipolata gegeten hebben en dat ons jongste enkel maar de tjoepkes wou opeten. Vreemd is dat; het kind negeert zomaar eventjes de fundamenten van mijn bestaan. Ik heb er een ganse nacht van wakkergelegen. Mijn vrouw bijgevolg ook.