Ik voorspel

Morgen passeert de Ronde van Frankrijk in ons land. Ik, als groot wielerliefhebber, zal er uiteraard bij zijn, in gedachten. In realiteit zal ik op mijn werk zitten. Allez kom, figuurlijk dan toch.

Ik voorspel echter een kalme werkdag. Gans het land lijkt wel opgetrommeld om langs het parcours te gaan staan. Iedereen kent wel iemand die iemand kent die woont in een straat waar het Tourcircus voorbijrijdt. Vanop ons balkon (technisch gezien is het dat van mijn moeder) aan zee zouden we bij wijze van spreken kunnen pissen op de hoofden van de renners als ze morgen in Middelkerke passeren. Waarom ga ik da niet? Het zegt me totaal niets, en dit omwille van twee redenen.

De eerste ligt nogal voor de hand. Binnen twee weken bevind ik mij, samen met Jim De Bril, immers in het midden van de actie in de Pyreneeën.

De tweede vloeit er enigszins uit voort: je hebt er simpelweg meer aan als je de renners ziet voorbijklimmen dan voorbijrazen. Ergens helemaal begin jaren 90 liep ik met mijn moeder rond in Antwerpen toen de Ronde er toevallig passeerde. Ik had nog nooit de koers live meegemaakt, dus ik zette me tussen het volk langs het traject. Mijn moeder ging bij Bob Benny, dus ik was op mijn gemak. De volgende drie uur zijn, in afwachting van de renners, zowat alle seizoenen gepasseerd: wind, regen, zon, hagel. En ik stond daar in mijn dun sweaterken en zonder paraplu. Ik wou me echter niet laten kennen en bleef volhouden. Uiteindelijk kwam de Tourcaravaan eraan. Ik zou zeker enkele renners herkennen: Indurain in het geel, Zulle in het groen, dat mocht geen probleem zijn. Dan waren ze er plots, stuk voor stuk, en allemaal met... hun regenjasje aan. Na amper 20 seconden was alles voorbij, ik had niemand herkend en niemand had mij herkend. Had ik daarvoor al die uren mijn water opgehouden?

Ik ben er twee weken ziek van geweest, maar dat was eerder door de verkoudheid die erop volgde. Dus morgen geen Rimbaloe langs het traject.