Overtijd bis

Zelfde titel als gisteren, omdat ik er simpelweg niet in geslaagd ben mijn dagelijkse schrijfroutine te respecteren. Maar deze keer was dit niet te wijten aan mijn laksheid. Nee, beste lezer, er is veel meer aan de hand, veel meer dan het menselijk brein ooit kan bevatten.

Enerzijds was er nog eens een beruchte OMC filmavond. Ze mogen zeggen wat ze willen, Maar Bruce Willis als John McClane, dat is nog steeds pure magie.

Toen ik na de film en de (uiteraard niet-alcoholische) afterdrink terug huiswaarts keerde, begon het pas echt. In het boerendorp waar ik woon, bleek er nergens nog straatverlichting te functioneren. Wat was er aan de hand? Een energieluwe nacht? Iemand vergeten een knopje in te duwen? Alle Denderleeuwse vrouwen die op hetzelfde moment hun "erogene stimuleringstoestellen" in de lader gestoken hadden? Alleszins, het gaf een onwezenlijk gevoel, en "ze" passeerden me.

De laatste keer dat "ze" me passeerden was toen ik gefascineerd naar "The Blair Witch Project" keek. Normaal ben ik absoluut geen horrorfan, maar deze film leek me een leuke tienercomedie te zijn, tenminste toch het eerste half uur. En dan beginnen ze je te passeren en geven je rillingen over je hele lijf. Al je haren komen overeind, zelfs je schaamharen, tenzij je die scheert natuurlijk.

Waar ik toe wil komen, ik had vorige nacht hetzelfde gevoel. In gans de gemeente, of althans toch in onze wijk, was de stroom uitgevallen. Het hele huis was donker. Niets werkte nog. Het enige dat ik leek te horen was een licht zoemend geluid in onze slaapkamer. Dit geluid verdween echter plots toen ik de deur van de kamer opende. Toen ik aan mijn vrouw vroeg of zij dat gezoem ook gehoord had, reageerde ze heel verward. Het weze duidelijk dat ook zij heel aangedaan was door de situatie.

Rond 2 uur gingen alle lichten weer aan en we leefden nog lang en gelukkig, maar sliepen veel te kort.