Het stalen ros

Ziehier de machine die me binnen minder dan 4 weken over de Pyreneeëncols zal loodsen. Althans toch in mijn dromen. Met heel veel dank aan Wim De Doncker, van wie ik deze fiets in bruikleen gekregen heb. De banden en pedalen moeten nog geplaatst worden, maar dit is hem dus. Of het me zal helpen om 15 te klimmen aan een gemiddeld stijgingspercentage van 6,9%, I very much doubt it. Ik heb immers totaal geen fietsbasis. OK, ik heb aan mijn halve marathon van enkele weken geleden, behalve een trauma, ook een degelijke conditie overgehouden, maar fietsen is eigenlijk relatief nieuw voor mij.

Een koersfiets is iets wonderbaarlijks, maar ik word al bang als ik ernaar kijk. De banden, en vooral het feit dat die dus echt dun zijn, geven me al een ongemakkelijk gevoel. Daarenboven zal ik ook moeten wennen aan klikpedalen. Ik zie het al zo voor mij: ik ben aan het trainen. Ik nader een redelijk scherpe bocht. Ik ga dus in de remmen uit angst weg te schuiven. Ik rem iets te hard waardoor ik bijna stilsta. Ik wil voet aan de grond zetten, maar slaag er niet in om uit mijn pedaal te klikken. Ik val belachelijk omver. Net op dat moment wil een brommer me inhalen. De dag nadien sta ik in de krant...

Dan is er nog het probleem van de tandwielen. Hoe meer je tegen de zwaartekracht moet vechten, hoe kleiner je geneigd bent te schakelen. Op mijn eigen fiets staan er vooraan drie tandwielen. Op deze koersfiets slechts twee. Dat derde heeft immers te weinig tanden en is enkel voor sissi's. Als ik binnen enkele weken aan het sterven ben op de Aubisque, zal ik me echter 100% sissi voelen, wees daar maar zeker van.

Ach, we zien wel. Ik blijf trainen en zal wel ergens uitkomen. En als dat slechts enkele honderden meters ver is in de beklimming, hang ik me desnoods zoals de echte ergens ongemerkt aan de klink van een wagen. Maar oprijden zal ik hem doen!