Het leven zoals het is: triestig

OK, daar stond ik dus: ik had nog 5 minuten om me in te schrijven en wist absoluut niet waarheen ik me hiervoor diende te begeven. Ik geef eerlijk toe dat er leukere situaties zijn in een mensenleven.

Op mijn weg terug naar de auto word ik echter aangesproken door een Amerikaanse griet in loopuitrusting die me paniekerig vraagt waar de marathon van Nieuwpoort is. Ik vraag hoe snel ze kan lopen en dat ze me dan maar moet volgen. Ondertussen had ik gevonden langs waar ik moest rijden. Ja, ik zou te laat aankomen, maar die inschrijvingen duren altijd wel wat langer dan aangegeven.

Niet dus deze keer, althans toch niet voldoende, want het traject was al afgezet en ik raakte met de wagen niet dichter dan 1 km van de start. Ondertussen was het nog amper een kwartier vóór de wedstrijd en had ik er totaal geen zin meer in (althans niet in de wedstrijd).

Major bummer dus, vooral ook voor die Amerikaanse. Blijkbaar een studente in Leuven die speciaal afgezakt was naar de kust om deel te nemen aan de marathon (die bovendien al om 10 uur begonnen was). Het wenen stond haar nader dan het lachen, hoe zou je zelf zijn. Ik heb haar braafjes afgezet aan de tram (jaja, zelfs ik kan soms gentleman zijn, en mijn vrouw leest mee) en ondertussen zal ze hopelijk al terug in Leuven geraakt zijn.

En dan te bedenken dat ik hiervoor zaterdag een verjaardagsfuif van een vriend heb laten schieten. OK, als ik eerlijk mag zijn, ik had uitgaansverbod gekregen van vrouwe Lora, gezien de London uitspatting van het weekend voordien, maar ik vermeld het er toch graag even bij.

Jim De Bril zal weer lachen, zijn record houdt ondertussen al 15 maand stand en het seizoen is bijna gedaan. Bijna, maar nog niet helemaal...