Bloed

Ik ben geen held, dat mag gewe-ten zijn. Al die ziekenhuis-docusoaps op televisie, ik moet er niet van weten. Bloed is niet aan mij besteed, zeker niet als het van mezelf is. Het laten trekken is dan ook een redelijke marteling.

Deze ochtend was het weer zover. Om in perfecte conditie te zijn voor Carnaval wou ik snel even meten of ik nog enkele laattijdige transfusies diende te ondergaan. Dus ik op mijn nuchtere maag naar de dokter. Mijn lichtblauw hemd was al donkerblauw van het zweet nog vóór ik het kabinet binnenstapte. Verpleegsters, ze moeten van mijn lijf blijven, tenzij ze er uiteraard uitzien als op bovenstaande foto. Die van deze ochtend zag er eerder uit als een kruising van Serena Williams en Geert Lambert.

Ik besloot moedig de andere kant uit te kijken toen ze de naald bovenhaalde en raar maar waar, het deed geen pijn. Wat nogal logisch was, gezien ze nog niet geprikt had op dat ogenblik. Maar toch, nog voor ik het wist was het afgelopen. Ze hadden in mijn ader geprikt en ik had geen krimp gegeven. Ik was een held... tot ik opeens de 4 buisjes bloed zag liggen.

Ik had meteen het gevoel dat ze me leeggezogen hadden. Meestal geeft dat best wel een aangenaam en voldaan gevoel, maar nu dus niet. Nu was was ik vooral blij dat ik nog niets gegeten had, want het zou er allemaal ongetwijfeld uitgekomen zijn. De rest van de dag heb ik rondgelopen met gestrekte arm uit schrik dat mijn ader zou openspringen als ik teveel bewoog.

Straks nog wat superglue op het wondje smeren, een goede nachtrust en morgen ben ik weer een nieuw mens.