Billy the sequel

Billy Joel had sinds 1994 Europa eigenlijk volledig links laten liggen (voor een Amerikaan is dit technisch gezien eerder rechts, maar dit is misschien iets te veel een doordenker). Tot begin 2006 plots geruchten de kop opstaken dat hij nog eens de Oceaan zou overvliegen naar aanleiding van zijn aan de gang zijnde concerttour. En enkele weken later lekten de eerste data uit. België was er niet bij, de Ahoy in Rotterdam echter wel, dus wij daarheen.

Ik moest en zou contact hebben met Billy Joel. Ik wist dat hij in zijn andere optredens steeds op een bepaald ogenblik een petje van iemand uit het publiek vroeg, en er vervolgens een volledig nummer mee speelde, dus ik had beslist dat ik die persoon zou zijn. Ik had mijn geel Tour de France petje mee en uiteraard een stift, want Billy zou in het midden van zijn optreden ook de tijd nemen mijn pet te signeren (tja, mijn naïviteit kent soms geen grenzen).

We komen aan in Rotterdam rond 17 uur, ik wou immers als eerste naar het podium stormen op het ogenblik dat de deuren opengingen. Het viel al meteen op dat Billy Joel zijn gloriemomenten reeds ver achter hem lagen, want er waren amper een 30-tal fans aanwezig. We besluiten dus even de omgeving te verkennen.

Aan een zij-ingang merk ik enkele fans op. Een dikke Deense groupie vertelt me dat reeds enkele leden van de band (lees: beind) aldaar binnengegaan waren. Dus Billy Joel zou dat ook wel doen. Change in plans: ik zou mijn eerste rij tijdens het concert opgeven voor dit hier, een berekende gok. Hier waren de kansen op contact immers realistisch.

En toen begon het lange wachten. Ongeveer anderhalf uur later stijgt de nervositeit plots. Er komt een wagen aangereden met geblindeerde ruiten en de security maakt, bij gebrek aan hekkens, een menselijke ketting. Ik sta op het punt om weggedrumd te worden, zeker als die dikke Deense zich ook schrap zet. Soms hoor je van die verhalen van vaders die plots een wagen kunnen optillen als hun kind eronder zit, ook ik leek opeens over bovenmenselijke krachten te beschikken, en met mijn rechterheup slaag ik erin 120 kg Deens vlees een tiental meter zijwaarts te katapulteren. Here here...

Billy Joel stapt uit de wagen, ik steek mijn petje en stift naar hem uit, en hij neemt gewoonweg de tijd om het te signeren. Sindsdien ligt dat petje ergens vacuüm verpakt in een kluis.

En het concert zelf, dat was uiteraard eveneens fantastisch, ook al stonden we "slechts" op de derde rij. Objectiviteit in deze materie is mij echter volledig vreemd. Schaamtegevoel eveneens, zoals onderstaand filmpje bewijst, zeker als je over geluid beschikt...