Caracollekes met rijst!

We zijn allemaal een beetje voyeur en de televisie speelt hier handig op in. Elke dag kan je wel binnenkijken bij de één of andere familie of leefwereld. By far de beste reality TV format, in mijn ogen althans, is Expeditie Robinson. De enige trouwens die er totnogtoe in geslaagd is zichzelf te overleven. Dit jaar zou echter wel eens het laatste kunnen zijn, gezien het schrijnend gebrek aan interessante kandidaten. Met weemoed denken we terug aan deelnemers als de wereldvreemde Bjorn, die reeds vanaf de eerste aflevering alles en iedereen tegen zich in het harnas joeg. Aan de programmamakers kan het nochtans niet liggen, zij doen werkelijk hun best om goede TV te maken, maar als de helft van de kandidaten na amper twee weken zelf al de handdoek gooit, dan zit je dus met een probleem. Dit jaar zijn werkelijk alle uitvluchten de revue gepasseerd: blessures, angst om met mensen om te gaan, honger (na amper één week, hallo) en eentje die zijn mama zo hard miste waardoor hij blokkeerde. Die kwetsuren, tot daar aan toe, maar voor al de rest één woord: zielig! Het is geen stap in het onbekende, je hebt immers zes seizoenen alles kunnen volgen. Uiterst jammer en zeer pijnlijk, niet enkel voor jullie, maar vooral voor de pakweg 10.000 anderen die de selectieproeven niet overleefd hebben. Zeker voor diegenen die in de allerallerallerlaatste selectieronde afgevallen zijn en uit frustratie een blog gestart zijn onder een pseudoniem. Nee Rimbaloe, laat de slechte gedachten het niet overnemen, het lag niet aan jou, je zou een te populair kandidaat geweest zijn.

Terug naar deze editie… We moeten ons optrekken (of aftrekken zo u wenst) aan Playmate Olga, de enige vrouw op het eiland die na 48 dagen nog borsten heeft (rara). Verder is het vooral huilen met de pet op. Met de finale in zicht wordt het eindelijk toch nog spannend: door een sterke ingreep van de productie (lees: scenaristen) is men erin geslaagd gamer Lenny zijn gezworen vriend Ignace te laten wegstemmen, tot volledige verrassing van deze laatste. En dit is wat de kijker wil. Jammer dat we er twaalf weken op moeten wachten hebben. Gelukkig is tijd iets wat een voyeur met hopen heeft.