Nooit meer brood en spelen

De man links op de foto met het korte haar, de Spanjaard Isaac Galvez, is vannacht tijdens de zesdaagse van Gent, in volle wedstrijd, omgekomen. Tijdens de ploegkoers, notabene het onderdeel waarin hij dit jaar samen met zijn makker Juan Llaneras de wereldtitel pakte, kwam hij in contact met een ander renner, met een dodelijke valpartij als gevolg. Amper twee dagen geleden had ik het nog over de helden van het baanwielrennen en de folklore die rond deze sport hangt. Het volk wil immers toch steeds brood en spelen? Vannacht rond half één, Galvez-Llaneras stonden op een tweede plaats in de rangschikking, werd het belangrijkste onderdeel van de avond gereden: de ploegkoers. Hier was het dat Isaac Galvez alles op alles zou zetten om de leiding te verroveren. Het was immers zijn onderdeel. Is het een seconde van onoplettendheid geweest, een banaal ongeval, een kwestie van enkele millimeters? We zullen het waarschijnlijk nooit weten. We willen het eigenlijk liever niet weten. Het brengt hem nooit meer terug.

Het klopt dat het baanwielrennen per definitie een gevaarlijke sport is, dat je bij momenten allemaal op een zakdoek rijdt, dat renners soms verschrikkelijk dicht langs de afsluiting voorbijflitsen, dat tijdens de aflossingen soms acrobatische toeren uitgehaald worden. Maar toch, het aantal valpartijen blijft eigenlijk nog beperkt. We hebben hier immers met kunstenaars te maken, die perfect lijken te anticiperen en sneller het stuur hanteren dan onze gedachtengang ooit kan vatten. Woensdagnacht heb ik nog met open mond als een kleine jongen zitten staren naar Galvez in zijn prachtige regenboogtrui, toen hij me op amper 1 meter voorbijvloog langs de ballustrade. Heksentoeren van ware goochelaars. Goochelaars blijven echter ook mensen.

Isaac Galvez was naast wereldtopper op de baan, ook een ijzersterk wegrenner, met mooie overwinningen op zijn palmares. Helaas is de teller vannacht voor altijd gestopt.