Nog 9 weken, oftewel 63 dagen

Mijn hoogtepunt tijdens Aalst Carnaval is niet de stoet of de popverbranding of een ander voor de hand liggend moment. Nee, mijn hoogtepunt is mijn nonkel Erik en het nominetje.
Als kind heeft ieder onder jullie ze wel gehad, de gepersonaliseerde naamlintjes die in jullie onder-goed of handdoeken gestikt waren. Wel, grote kans dat deze vervaardigd werden door het voormalig Aalsters bedrijf Nominette. In de jaren 50 besloot de Prins Carnaval ook een lintje te maken met zijn naam erop, niet om in zijn onderbroek te hangen, maar om tijdens de stoet uit te delen aan de bevolking. Op enkele uitzonderingen na, gaf elke prins er sindsdien eentje uit en ook vele groepen volgden dit voorbeeld. De oudste "nominetjes" zijn ondertussen zeer gegeerd door verzamelaars. Ik ben ook zo een verzamelaar en heb jaren geleden ongelofelijk veel geluk gehad dat ik in contact gekomen ben met de man die na de verhuis van het bedrijf naar Erpe, de oude gebouwen mogen opruimen heeft. Jaren geleden dus, toen Ebay nog niet bestond en de man noch ikzelf beseften welke gekke prijzen er vandaag zouden voor geboden worden...

Mijn nonkel Erik, ik zie hem niet vaak meer. Maar elk jaar tijdens Carnaval, net na de popverbranding, ga ik naar cafe "Het Landhuis" op de Grote Markt om er hem aan de toog terug te vinden. Ondanks het feit dat we nooit bewust afspreken, lijkt dit zo een beetje een zekerheid des levens. Nadat hij me enkele pinten betaald heeft zeg ik hem steeds dat ik hem graag zie en neem ik zijn hand, en stop er het nominetje van de prins van de voorbije Carnaval in. Dat klinkt misschien stom, maar ik denk dat zulke dingen zo een beetje de ziel van Carnaval vertegenwoordigen: verbondenheid en vriendschap.

Ik zou jullie nog een fantastische anekdote willen vertellen over mijn nonkel Erik moment van afgelopen jaar, maar dan wordt dit bericht te lang. In de loop van de week kom ik er zeker op terug.