Spinning, niet voor mietjes

Op de foto een getraind atleet naast een getraind zetelligger. Zoek de 7 verschillen…

Yep, uit sympathie voor de Maleisië boys ben ik zaterdag een uurtje gaan meespinnen. Nu ja, ik geef toe, met enige zin voor nuance, veel meedoen kwam er niet aan te pas. Mijn wattage lag al stukken lager dan bij hen en de speciale oefeningen die tussendoor ingelast werden, liet ik wijselijk aan me voorbijgaan. Zonder overdrijven, tijdens dat uur ben ik geen seconde lager dan een hartslag van 150 gegaan. Op de momenten dat we aan die afwisselingsoefeningen begonnen, zegt die begeleider droogjes dat we de hartslag geleidelijk naar 140 mochten opdrijven, terwijl ik op dat moment al aan 180 zat…

Het vreemde was dat ik op die hartslag nog in staat was om redelijk te praten, wat bij triatleet Wim de reactie ontlokte dat ik niet anders dan een natuurtalent kan zijn. Gezellig hoor, mijn tong maar op de grond hangen, en die mannen mij ondertussen doodleuk uitlachen. Kan ik er aan doen dat ik nu eenmaal letterlijk een klein hartje heb?

Moraal 1 van het verhaal: als je het laatste anderhalf jaar geen 100 km op een fiets gezeten hebt, dan red je het niet. Desalniettemin ben ik toch blij dat ik een uurtje meegepeddeld heb. Het was zeer plezant. En het kan alleen maar beter. Eat this you all!

Moraal 2 van het verhaal: als je niet gewoon bent van op een zadel te zitten, leg dan een zeemvelleken onder uw gat. Ik heb het niet gedaan en nu voel ik me alsof ik vannacht voor het eerst een anale liefdesconfrontatie gehad heb. Niet dat ik weet hoe dat voelt hoor, maar jullie begrijpen wel wat ik bedoel…

Moraal 3 van het verhaal: wie zich nu aangesproken voelt, dat vorig zinnetje was figuurlijk bedoeld, evenals de titel van dit stukje. We gaan daar nu niet janetterig beginnen over doen he.