Nog 3 weken, oftewel 21 dagen...

Aalst heeft gisteren zijn nieuwe prins carnaval verkozen. Klaus (foto van Kebieken) zal op 18 februari gedurende drie dagen over de stad heersen. Voor al wie dit leest en niet van Aalst is, even wat korte duiding geven: de carnavalprins wordt gekozen aan het eind van een verkie-zingsshow. Elke kandidaat brengt die avond een optreden van pakweg 20 minuten. Naast een verplicht nummer "kennis over Aalst", is dit optreden echter de hoofdbrok. Jury en vooral toeschouwers brengen nadien hun stem uit. Tot zover de theorie.

Probleem de laatste jaren in Aalst is het gebrek aan deftige zaal en als we er dan toch eentje hebben, zijn het de strikte regels inzake veiligheid, die elk jaar nog strenger lijken te worden. Resultaat: veel meer aanvragen dan plaatsen en heel wat teleurgestelde carnavalisten. Ik had meer geluk en mijn twee vrienden die me vergezelden hebben in extremis ook hun geluk kunnen afdwingen en een half uur vóór het begin nog de allerlaatste kaarten kunnen bemachtigen.

Drie heel mooie shows gezien, wat het extra jammer maakt dat er 2 verliezers moeten zijn. Prins Klaus zal ook hen eer betonen door zijn titel op een waardige manier te dragen. Ik kijk er enorm naar uit, nog minder dan 3 weken, oftwel 21 dagen.

Meest beklijvende moment van de avond, toch wat mij betreft, was het beeld van een ventje van pakweg 16 jaar, met het petje van zijn favoriet kandidaat op het hoofd, die er uiteindelijk niet in slaagde om aan een kaart te raken. Hij had waarschijnlijk tot het laatste moment geprobeerd. Net vóór wij de zaal gingen betreden, stopte zijn moeder aan de kant van de weg om hem op te pikken. Hij stapte in, gooide zijn petje ontgoocheld op de achterbank, keek nog eens naar de mensen rondom hem en verstopte vervolgens het hoofd tussen de handen. Ik stond op het punt hem mijn kaart te geven, althans toch gedurende een halve seconde. Het zou hem echter niet vooruit geholpen hebben in het leven, dus ik maakte van mijn hart een steen. Survival of the fittest remember :)

Hij zal sterker dan ooit terugkeren. Maar nu nog niet. Nu moet hij naar zijn mama luisteren en in de wagen stappen.

En wij, wij stapten naar de zaal recht naar de toog.