Shame on you!

Deze ochtend in het station viel het meteen op dat de mensen me leken aan te staren. En meerbepaald met de blik ergens halverwege mijn lichaam gericht, zo ongeveer op de plaats waar mijn benen samenkomen. Wat was er aan de hand?

OK, ik ben het gewoon om aangestaard te worden door vrouwen, maar nu deden de mannen het ook al. Stond mijn rits misschien open? Had ik ergens een vlek? Iedereen gniffelde, dus ik gniffelde maar terug, welopgevoed als ik ben.

Wat later werd alles duidelijk, toen ik het treinkrantje Metro doorbladerde, en mijn oog viel op een advertentie op de tweede pagina. In een artikel met mijn foto erboven, werd ik op een al even laaghartige als incorrecte manier in verband gebracht met erectiestoornissen. Honderdduizenden spoorreizigers in België hebben mij kunnen aanschouwen. Tientallen vrouwen (en ook 2 mannen) kwamen me spontaan hun medeleven betuigen evenals hun bereidwillige medewerking om me van mijn probleem af te helpen.

Wie heeft deze streek met me uitgehaald? Wie zou me zo hard willen raken, tot in het diepste van mijn mannelijkheid? Daarnet op toilet begon het me plots te dagen. Dit is het werk van niemand minder dan Jim De Bril. Hij heeft mij altijd de schuld gegeven van het beruchte slagboomincident en zijn daaropvolgende vlucht naar het buitenland. Volgens wat ik gehoord heb, zou zijn zaak inmiddels geklasseerd zijn en is hij kunnen terugkeren naar België met als enige doel mij in discrediet te brengen. Dit alles past in een ruimer kader, namelijk het destabiliseren van mijn persoon met het oog op de komende halve marathons, waarbij ik zijn record van de tabellen ga lopen.
Voor de heer De Bril heiligt het doel de middelen, dat heeft hij vandaag eens te meer bewezen.

Voor alle duidelijkheid, beste lezers, het artikel is dus één grote leugen. Ik ben immers nog geen veertiger!!!!