Back home

Met het vliegtuig reizen is altijd een beetje het aanschouwen van debielen. Het begint al bij het inchecken aan de gate. Vanaf deze opengaat, zie je iedereen als een wilde horde daarheen rennen, alsof het een wedstrijd is om als eerste het toestel te kunnen opstappen. Een zichzelf creërende file heet zoiets. In plaats van rustig te blijven zitten tot de rij begint uit te dunnen. Na de landing is het dan een storm richting bagagebanden. En dan slagen ze er nog niet in hun koffer te herkennen.

Zo niet bij ons. Ze weet het misschien niet, maar ik heb een tiental jaar geleden van moeder Rimbaloe eens een koffer geleend en vergeten terug te brengen. Je kan je niet vergissen, want er hangt een grote sticker van de ter ziele gegane Jaarbeurs in Aalst, editie 1984, op. Reizen is altijd een beetje thuiskomen.

Dit gezegd zijnde, we zijn terug thuis. Merci Jomme om ons af te halen. Gezien ik door het tekort aan slaap en de combinatie van de vliegtuigairco en mijn contactlenzen, een wereldoorlog in mijn hoofd had, ben ik rond 17 uur gisteren in bed gekropen om er pas deze ochtend weer uit te springen, klaarwakker en volledig leeg gepi*t, gekot*t en gesch*ten. Verrassend genoeg is mijn gewicht dan ook lager dan bij het vertrek. Je moet het maar doen!