Klikkerdeklik

Deze avond heb ik het er einde-lijk op gewaagd om de klik-pedalen op mijn koersmonster eens te gebruiken waarvoor ze dienen: klikken dus. En dit voor een ritje van 50 km langs de ondertussen vertrouwde Dender-boorden. De bedoeling was dit deze ochtend rond 9 uur te doen, maar uiteindelijk ben ik pas wakkergeworden om 10u30 (wij hebben op dat vlak fantastische kinderen: ze houden ook van uitslapen). Dus werd het maar een avondtraining.

Toch enkele bemerkingen:

1) Klikpedalen vereisen echt wel gewenning. Iedereen, zonder uitzondering, gaat er in het begin mee op zijn smikkel. Ik was echter een gewaarschuwd man, dus bij het naderen van een obstakel zou ik reeds preventief één voet uit de pedalen klikken. Aan de voet van de Onkerzeleberg (jaja, mijn favoriet) diende de auto vóór mij te stoppen voor een tegenligger. Ik was gefocust, dus ik vertraag, maar merk dat ik toch voet aan grond zal dienen te zetten. Ik klik mijn rechtervoet uit de pedaal. So far so good. Op het moment dat ik mijn voet aan de grond moet zetten merk ik tot mijn grote verwondering dat mijn fiets naar de verkeerde kant helt (lees: de linkerkant). Ik als een bezetene draaien en trekken aan die linkervoet en ondertussen mijn stuur loodrecht op de fiets draaien om toch het onvermijdelijke even uit te stellen. Uiteindelijk op het ultieme moment er toch nog uitgeraakt, maar de fiets hing letterlijk in de lucht met het voorwiel.

2) Ik heb me vroeger steeds afgevraagd waarom renners, ook als het bewolkt is, met een soortement zonnebril rijden. Nu niet meer. Enerzijds die tranende ogen als je snel rijdt. En anderzijds, al dat ongedierte waarmee je frontaal in botsing komt. Ik kan jullie verzekeren, een zwerm beesten recht in het oog krijgen is geen pretje. De minivliegjes druppelen er op dit moment nog steeds uit.

3) Tijdens het terugkeren zat ik te mijmeren waarover ik zou bloggen. Ik kwam op drie bemerkingen. Die derde herinner ik mij ondertussen niet meer. Vreemd. Zou er meer dan enkel water in mijn bidon gezeten hebben misschien?