Dirksken

Tekenen is nooit mijn sterkste punt geweest. Echt niet. Vroeger hadden we in het atheneum in Aalst een leraar die ons nochtans leuke dingen liet doen. Nee, ik heb het niet over masturberen onder de schoolbanken of zo, ik heb het weldegelijk over tekenopdrachten. De meeste tekeningen kregen we nadien uiteraard mee naar huis, maar de mooiste werden door Dirksken, de leraar, steeds bijgehouden om uit te stallen tijdens de jaarlijkse topdag. In gans mijn schoolcarrière heb ik welgeteld één tekening gemaakt waar ik eigenlijk wel trots op was. Ik heb ze nadien nooit meer teruggekregen.

De eerste jaren nadat ik het atheneum verlaten had, liep ik Dirksken af en toe eens tegen het lijf. Telkens vroeg ik hem naar die ene tekening. Evenveel keren beloofde hij me ze te zoeken, maar het bleef steeds bij loze beloftes.

Enkele weken geleden kwam ik hem tegen op cafe. Hij was denk ik een beetje zat. Toch kon ik het niet laten hem nogmaals te herinneren aan zijn belofte. Hij antwoordde me dat hij er nu echt eens werk zou van maken, maar door de manier waarop de klanken uit zijn mond kwamen, maakte ik me geen illusies; de dag erop zou hij zich toch niets meer herinneren van ons gesprek.

Vorige week zat er bij mijn moeder echter een grote envelop in de bus. En ja, jullie raden het nooit, met mijn tekening erin. Zowat 20 jaar na datum had ik ze eindelijk terug in mijn bezit.

Het opzet was uit een bestaande reclame een stuk weg te knippen en die lege ruimte dan op te vullen met iets anders. Ik had een BP reclame als basis genomen en gewijzigd naar een GR reclame, oftewel mijn initialen: Geile Rimbaloe.

Dirksken, merci!