So long, farewell,...

Op dat jaar heb ik denk ik toch tenminste één wereldrecord gevestigd. Door het feit dat ik er niet in slaag mijn archief te laten functioneren, blijven al mijn artikels op de hoofdpagina staan, van het allereerste tot het allerlaatste: 275 zijn het er geworden.

Dit doet mij trouwens denken aan iets. Seinfeld, de beste sitcom aller tijden, eindigde exact zoals het begon negen seizoenen eerder, met een discussie over de cruciale tweede knop aan het hemd. Een zeer interessante discussie trouwens: het hemd staat of valt letterlijk met die tweede knop: als deze zich te hoog bevindt (en ervan uitgaande dat je geen nerd bent en je bovenste knop dus open staat), dan lijkt het alsof je nek veel te dik is. En als hij te laag staat, valt je hemd eigenlijk veel te ver open, iets wat bij de meerderheid van de mannelijke bevolking redelijk janetterig overkomt.

Alleszins, het was een prachtig einde voor een prachtige serie.

Wat me meteen ook brengt tot de essentie: het einde van deze blog, of althans toch in zijn huidige vorm. Gedaan met de after midnight inspiratie en afgelopen met de writer's blocks. De drang om dagelijks te schrijven voelt tegenwoordig meer aan als dwang. Ik zet een stapje terug naar vanachter in de zaal. Lekker dicht bij het toilet. Wie weet doe ik er inspiratie op en verrijs ik met de ultieme WC-kronieken. Maar niet vandaag, niet morgen, alles op zijn tijd.

Dit gezegd zijnde, hoe zou het eigenlijk nog zijn met da jonk van een Vandenbossche die met hare vanvoor loopt te paraderen?