20 km is redelijk lang

Ziehier een verslagje over deze fijne zondagnamiddag en de 20 km van Brussel. Gezien die wedstrijd eigenlijk als ultieme duurloop kadert in mijn trainingsschema (je weet wel), mocht ik in principe niet voluit gaan. Vorig jaar echter, had ik er minder dan 1h50 over gedaan, dus heimelijk hoopte ik er toch nog een minuutje of meer te kunnen afpietsen. Immers, ik heb voor mijn doen echt wel hard getraind de laatste maanden (meer dan vorig jaar), en ik heb geen last meer van bloedende tepels of blaren op de voeten. Bovendien zorgde een fikse regenbui deze ochtend nog voor veel zuurstof in de lucht, dus met goede moed en sterke benen richting Brussel.

Het werd echter een afgang. Hiermee is dan ook alles gezegd en alle spanning uit dit artikel. Reeds na 2 km besefte ik al dat ik geen versnelling in de benen had, reeds na 3 km constateerde ik dat mijn maag geen water wou binnenpakken, en na 10 km wist ik dat ik mijn tijd van vorig jaar alvast niet zou breken. De tweede helft van de wedstrijd was zelfs gewoon aftellen naar de finish, en het effectief als duurloop te trachten aanzien (terwijl ik leed als op een wedstrijd).

Bijna 10 minuten trager dan vorig jaar, nog net binnen de 2 uur al kokhalzend aangekomen. Volledig op het tempo van mijn normale duurlopen, maar dan wel tegen 35 hartslagen extra per minuut.

Deze keer geen file aan de finish zelf, maar meteen erna, voor de verwijdering van de chip. Tussen die mensenmassa dacht ik voor het eerst in mijn leven hoe het zou voelen om flauw te vallen. En dan moest de martelgang via metro en trein nog volgen. Ik heb zelfs een trein laten passeren omdat ik het niet meer zag zitten om de afstand van spoor 4 naar spoor 2 te overbruggen in minder dan 5 minuten (iets dat normaal 15 seconden in beslag neemt). Op datzelfde spoor 4 kon ik niet meer op mijn voeten staan en fantaseerde ik een tweede keer over flauwvallen. Zouden ze mij opgevangen hebben, of op de sporen hebben laten duikelen?

Zoveel vragen, net als de reden waarom. Was het de reis die me nog parten speelde? De darmen die nog overhoop lagen? De hitte? Een mentaal probleem?

Ik hoop eigenlijk dat ik morgen ziek word en dat ze constateren dat er een (liefst verder onschuldig) virus in mijn lichaam zit. Eentje waar ik me kan achter verstoppen. Eentje dat me kan weerhouden om volgende week die halve marathon te lopen en Jim De Bril te kloppen, iets waar ik al twee jaar mee bezig ben.

Mijn zelfvertrouwen is momenteel niet echt om over naar huis te schrijven.

Bijgevoegd een fotootje van op de trein achteraf. Ik ben het lichaam met de pet op. Voila, het artikel staat erop en ik begeef me naar de pot. Dat rijmt bovendien (bijna)!