Joggen

Deze tijd van het jaar duiken ze weer overal op: de joggers. In het Warandepark in Brussel zie je dezer dagen een surrealistisch schouwspel: klein, groot, dik, dun, in alle maten en gewichten, doch niet degene die je kunnen bekoren. Met de zomer in het vooruitzicht wil iedereen een maatje kwijtspelen. Je kan je uiteraard afvragen of middagtemperaturen van 30 graden in de schaduw en het meest vervuilde stukje groen van het land hier de beste omstandigheden voor zijn, maar dit geheel terzijde, ik loop er immers ook tussen.

Wie vaak gaat joggen, kent de universele taal: steeds aan de rechterkant van de weg lopen, en naar elke persoon die je kruist, even de linkerhand opsteken, gecombineerd met een knikje, een "yo" of een "ie". En zelfs al zit je stikkapot, toch ga je dat nooit laten merken. Je gaat integendeel terug je kadans zoeken, ook al ben je aan het afzien als de beesten. En tijdens de "yo" taxeer je die andere, en kom je tot de constatatie dat jij beter bent dan hem, althans dat prent je jezelf in.

Een tijdje geleden was ik aan het lopen langs de Dender, en probeerde ik wat op mijn armbeweging te letten. Het probleem is dan echter dat je de neiging hebt te overdrijven en op een ietwat zjanetterige manier met de armpjes begint te zwaaien. Plots word ik voorbijgereden door een fietser die me nog snel toeroept dat ik een mooie stijl heb. Ofwel meende hij het, ofwel was het een homo, maar dan zou hij en passant wel eens op mijn achterste getikt hebben, ofwel was hij mij simpelweg aan het uitlachen.

Waarschijnlijk een combinatie van de drie.