Die ochtend op de trein

Deze ochtend weer een "fantastisch" treinavontuur beleefd. Ik heb immers een vrouw leren kennen, en wat voor een. Gezien ik geen plaats vond in de coupé waar ik wou zitten, trachtte ik me naar een andere te begeven. Tussen twee deuren word ik plots staande gehouden door een fort van een vrouw die spontaan haar leven begint te vertellen. Er was werkelijk geen ontkomen aan. Gedurende 20 minuten heb ik dus rechtgestaan en enkel maar van ja geknikt, deels uit vriendelijkheid en deels uit angst. Het verwondert mij hoe volslagen vreemden in een monoloog plots hun leven kunnen beginnen vertellen en dit bovendien met een stem als een kanon zodat iedereen binnen een straal van 50 meter willens nillens moet meeluisteren.

Een greep uit haar verhaal en mijn bedenkingen erbij:

Ze werkt al 13 jaar niet meer.
Dat ze dan verdorie 's ochtends in haar bed blijft liggen als de rest van het land op zijn gemak wil zitten in de trein.
Ze heeft steeds gewerkt bij de Generale Bank, in dat gebouw aan het Centraal Station in Brussel.
Zegt me totaal niets, dat gebouw...
Ze hebben haar moeten laten gaan omdat ze te duur was.
Gezien de kleren die ze draagt, denk ik eerder omdat ze te goedkoop was.
Ze heeft ooit eens twee criminelen die in het station een meisje hadden doodgestoken, de les gaan spellen.
Kindjes, mensen doodsteken mag niet he!
Ze sprak vroeger perfect Frans, nu niet meer.
Ik denk dat Frans jou ook niet meer wil spreken hoor.

Ze heeft al drie zelfmoorden voorkomen.

Toevallig alledrie personen die je willekeurig tot een gesprek gedwongen had?
Ze had vroeger veel succes bij de mannen.
Maar toen is plots je snor beginnen groeien?
Haar echtgenoot is een egoïst in bed.

Hij wil meer dan 30 cm van de matras waarschijnlijk.

Ze vraagt of ik getrouwd ben.
OK, waar hangt die verborgen camera hier ergens?