Eventjes snel wat lengtes zwemmen

Vorige zondag moet het denk ik exact 20 jaar geleden geweest zijn dat ik de beste zwemprestatie uit mijn leven neergezet heb: namelijk het halen van mijn brevet op de 400 meter, in het zwembad van Aalst. Tot zover mijn zwemcarrière…
Als ik al mijn zwemmeters van de 20 daaropvolgende jaren zou optellen, zou ik niet eens aan diezelfde 400 meter komen. Hoog tijd dus om eens te zien wat we nog waard zijn.

Dus vorige zondag met vrouw en kids afgezakt naar het zwembad alwaar ik op mijn gemak eens 500 meter zou zwemmen in een 25-meter bad. Na amper 2 lengtes sloeg de verzuring in mijn schouders al volop toe. Mijn kopje zakte met de minuut en ik kreeg moeite het boven water te houden. Plots werd het nog erger toen ik besefte dat water en contactlenzen twee dingen zijn die niet echt verenigbaar zijn. Dus verzuring en verlies van het zicht, het moet een leuk schouwspel geweest zijn. De redster aan de kant had het blijkbaar ook door want ze bleef me met meer dan gewone aandacht volgen. Ik dacht aan opgeven, maar plots, zoals het een echte sportman betaamt, bleek ik toch nog ergens de kracht te vinden om door te gaan. Lichaamseigen testosteron veronderstel ik, of gewoon het idee dat afgaan niet echt een leuk gevoel is (behalve op de pot), vooral dan in het bijzijn van vrouwen.
Ik heb uiteindelijk mijn 500 meter (schoolslag) gezwommen in drie etappes met telkens een tweetal minuten rust ertussen. Volgende keer gaan we voor de volledige afstand zonder tussenstops. Misschien dat ik ook maar eens een duikbrilletje meeneem.

Het is misschien een torenhoog cliché, maar ik heb weer spieren ontdekt waarvan ik het bestaan niet eens kende. Niezen was deze week dan ook niet echt het meest aangename gevoel in de wereld…