Me and my wall

Rond 17 uur ben ik aan mijn heldentocht (of calvarietocht of whatever) begonnen. Het was met een klein hartje, want ik had totaal geen referentiepunt gezien mijn absoluut gebrek aan fietsconditie. Na amper 7 km begon het plots te regenen, het leek wel een douche. Speciale kledij had ik niet en de kou kroop dus meteen in mijn lichaam. Gelukkig kon ik wat schuilen onder een brug. Daar zou mijn avontuur dus eindigen. Ik zag het zo voor mij, al die denigrerende comments op deze blog. Karakter is een raar beestje dus zette ik toch maar weer aan en enkele kilometers verder stopte de regen en in de verte brandde de zon gaten door het wolkendek. Ik dacht aan wat een kameraad me deze middag verteld had: "a winner never quits and a quitter never wins". Hij had verdorie gelijk. Tegen dat ik in Geraardsbergen aangekomen was scheen de zon volop. Nu zou het moment komen. Mijn moment.

Ik besloot het volledige traject te volgen van de renners vanaf het moment dat ze de Dender oversteken. Dus met de beruchte Vesten inbegrepen. In gedachten stelde ik me voor dat ik in de race zat. Ik hoorde mensen allerhande namen scanderen: "Eddy, Eddy, Eddy, Komaan Johan, Go Tommeken Go, Rimbaloe, ge zijt ne sukkelaar!" Inderdaad, reeds op de Vesten diende ik constant terug te schakelen, tot ik op de allerkleinste versnelling zat. Aan de voet van de Muur zelf stopte ik even om een foto te laten nemen. En toen begon ik eraan: 450 meter, gemiddeld stijgingspercentage 9.3% met een knik van 19.8%. Mijn hartslag al meteen de hoogte in. Blik op oneindig en concentreren op de pedalen. Het lukte... tot ik op het steilste stuk kwam. Ik slaagde er zelfs niet meer in op recht op de trappers te gaan staan. Mijn spieren leken te scheuren. Bij elke pedaalslag maakte mijn achterwiel een zwieper tot ik bijna mijn evenwicht verloor en voet aan de grond moest zetten. Verdorie toch, net achter de bocht waar dit gebeurde ging alles weer vlot, dus op amper 10 meter na zou ik het gehaald hebben. Eens boven keerde ik een klein stukje terug om nog wat fotootjes te laten nemen.

Toen ik nadien het traject in omgekeerde richting aflegde diende ik constant in de remmen te gaan en met een voet los van de pedalen, uit angst om door de snelheid mijn evenwicht te verliezen. Dan besefte ik pas echt het hoogteverschil. Het gevoel van euforie maakte al snel plaats voor wanhoop toen ik besefte dat ik er nog een uurtje zou over doen om terug naar huis te fietsen. Mijn benen hebben nog nooit zoveel pijn gedaan als het moment dat ik van mijn fiets stapte, mijn achterste voelt als een anale verkrachting en mijn schouders en nek zijn volledig verzuurd. De volgende dagen zal ik ongetwijfeld nagekeken worden wanneer ik voorbijstrompel als een, vergeef mij het woord, spast. Maar toch, opdracht min of meer vervuld en bovendien 47 km op de teller, da's meer dan de helft van wat ik de vorige twee jaren in totaal bij elkaar gefietst had.

Tot slot nog dit: zoek de 7 verschillen tussen onderstaande foto en die van het artikel van gisteren.