Iendracht Veroit

Iets meer dan een jaar geleden heb ik hier in een bericht eens geschreven over Eendracht Aalst. Ze hadden toen net de eerste periodetitel gewonnen in vierde nationale.

De weg terug naar boven gaat echter verder. De titel werd binnengehaald, we (ja, ik schrijf nog steeds "wij") staan momenteel op kop in derde klasse en afgelopen weekend werd met mooi voetbal eersteklasser Sint-Truiden uit de beker gekegeld, op Staaien dan nog. En wat meer is, 1.500 supporters van Aalst maakten de verplaatsing mee. Den Iendracht heeft in derde meer supporters dan een aantal eersteklassers.

Ikzelf ben echter al drie jaar niet meer gaan kijken. Shame on me, ik ben dus een gelegenheidssupporter geworden. Maar de volgende keer ga ik zeker kijken.

En die volgende keer is hopelijk tegen dat ander ploegje uit de regio, Dender of hoe heten ze. Een fusieploeg die toevallig voor een jaartje in eerste speelt. Ik praat nu wat overdreven denigrerend, want ik gun het Dender wel, maar ik had veel liever gehad dat Aalst daar nog zou staan.

Daarom is het dan ook heel belangrijk dat de twee ploegen in de volgende ronde van de beker tegen elkaar geloot worden, zodat Aalst kan tonen wie nu echt de beste ploeg van de Denderstreek is.

En is het niet nu, dan toch zeker volgend jaar in tweede klasse!

Auwkes

Ik voel me geradbraakt. Gans mijn lichaam staat vol met schrammen en blauwe plekken. Nee, jammergenoeg niet een uit de hand gelopen sexpartij, maar eerder het gevolg van mijn behangactiviteiten.

We zijn al 7 jaar ons huis van behang aan het voorzien. Soms doen we enkele jaren niets, maar af en toe bekruipt het ons en beginnen we er weer aan. Ook afgelopen zondag dus.

Wegens gebrek aan goede ladder had ik via de keukentafel en het trapladdertje een constructie gemaakt die me zou toelaten om de stukken van 3,5 meter hoog te bereiken. Alles ging goed en wel, tot die ene fatale stap. Een mens mag nooit te zeker zijn van zichzelf.

Op een gegeven moment, ik weet nog steeds niet hoe het kwam, stap ik dat trapladdertje af en vergeet ik dat er 15 cm lager geen vloer op me wacht. Gevolg was een slow motion achtige beweging waar ik als het ware uit mijn lichaam treed en mezelf wanhopig zie zwaaien naar alles wat zich in de buurt bevindt. Het enige dat mijn vingers konden grijpen was echter de trapladder zelf. Niet slim bekeken achteraf, want die heb ik, toen ik al half knock out op de grond lag, nog eens over mij gekregen ook.

Gans mijn rechterkant voelt sinds gisteren dan ook enorm stroef aan. En ik zal zelfs meer zeggen, nog een geluk dat onze jongste dochter mijn val gebroken heeft, of ik was dit nu misschien niet aan het schrijven. Huilende kinderen zijn trouwens gemakkelijk omkoopbaar.

Het leven zoals het is… Tegen dat alle muren eindelijk behangen zullen zijn, kunnen we opnieuw beginnen.

Volgend jaar beter

Vandaag was best wel een zielige dag. In Brussel vond immers, op een boogscheut van mijn werk, St-Ve plaats. Dat is de jaarlijkse optocht van de VUB en ULB studenten, in vol ornaat. Op zich is dat een allesbehalve zielig feit, althans niet voor diegenen die er aan deelnemen...

Twaalf opeenvolgende jaren heb ik meegelopen, met het AVSG, het Aalsters Vrij Studentengenootschap. Nee, ik ben geen 7 keer blijven zitten, maar zelfs toen ik al aan het werk was, nam ik steevast verlof, sprak met de oude vrienden af, en ging mee gaan vieren, zuipen, kotsen en neuken (dat laatste was jammergenoeg niet waar, maar het klonk wel mooi).

Ondertussen is het AVSG gemummificeerd en weet waarschijnlijk 95% van de VUB studenten niet eens meer wie wij waren.

Op dagen zoals vandaag kunnen we echter nog eens buitenkomen en ons in groep aan de wereld tonen. We hebben het echter niet gedaan, ook ik niet.

Mijn dag bestond dan ook uit een aaneenschakeling van zielige momenten.

12u00: naar de Fnac voor de twee nieuwe XIII strips, alwaar ik een kameraad en mede oud-AVSGer tegen het lijf loop. Terwijl enkele honderden meters verder het feestgedruis losbarst, begeven wij ons braaf terug naar het werk, met onze stripalbums in de hand. How sad can you get.

14u00: ik begin naarstig rond te bellen of er niemand na het werk toch even enkele potten wil gaan pakken tussen de meute. Ik vind iemand die wel wil, maar niet kan, en we maken plannen om volgend jaar op 20 november groots te herrijzen. Zielig is hier een dikke understatement.

15u00: ik krijg een mail van een makker die toch zal afzakken. Joehoe.

17h20: ik vertrek op het werk en tracht hem te bereiken. Tevergeefs.

17h30: ik sta op het pisbrugsken (ik ga niet dieper in op de term), en kijk naar de massa zatte studenten. Ik mijmer. Het regent, ik ben nat, net als de studentinnen. Ik stuur een sms naar mijn makker met de melding waar ik sta. Hij antwoordt niet. Mijn ogen worden ook nat.

17h40: ik kijk nog eens naar de menigte en besluit dan maar richting station te stappen. Ik voel mij zoals op een woensdagochtend van Carnaval als ik huiswaarts keer.

17h49: ik stap op de trein richting Aalst-Gent St-Pieters.

17h52: ik krijg een sms van mijn makker die mij meldt dat hij aan het pisbrugsken staat te wachten op mij.

Weeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeh

Verder alles ok?

Hoog tijd om nog eens een blogje te schrijven. Ik zal maar eerlijk zijn, de echte reden dat ik het de afgelopen weken kalmpjes hou, is simpelweg een teken van solidariteit met de scenaristen in Hollywood. Ik weet immers perfect hoe zij zich voelen momenteel. Net als hen ben ik het slachtoffer van mijn eigen kunde. Wij worden veel te karig vergoed voor al de emoties die wij hier tevoorschijn toveren, zowel op papier, als bij de mensen die onze werken lezen. OK, de privé ontmoetingen met Lien Van de Kelder waren leuk, zeer leuk zelfs. Maar te veel is te veel, ik kan het simpelweg niet meer aan.

Die honderden groupies die hier alle dagen aan de deur staan, beginnen een sleur te worden. Tien, misschien vijftien kan ik er aan, maar ik word stilaan ook een dagje ouder. Moest ik nu nog financieel iets winnen aan al die sex- en braspartijen, dan zou ik er nog voor kunnen gaan misschien. Ja, ik durf zelfs het woord uitbuiting in de mond nemen. Wat ik echter niet meer in de mond durf nemen zijn priemende tieten, althans toch niet de term, want google gaat toch steeds met de royalties lopen, maar daar heb ik al eens over geblogd dacht ik.

Alleszins, ik voel dus mee met de scenaristen in Hollywood. En ik wil dat er zo snel mogelijk een akkoord uit de bus valt, want in februari begint het nieuwe seizoen van Lost en blijkbaar hebben ze nog bijna geen afleveringen kunnen opnemen door die staking.

En nu moet ik jullie laten want er wordt gebeld aan de deur. Lien zou komen.

Seffes zal ze zonder twijfel nogmaals komen…

Hij komt

Vandaag is de Sint bij mijn moeder gekomen. Aan alle vunzigaards: tracht vooral de juiste intonaties te leggen in die zin. De Sint is dus langsgekomen in Aalst vandaag. Voor een goed verstaander, niet die pedofiele zjanet van 6 december, maar de enige echte goede man, namelijk Sint Maarten.

Tot mijn grote spijt ben ik ook dit jaar blijkbaar niet braaf geweest, want ik heb niets gekregen, behalve misschien een over datum zijnde snoep, of darmgassen van al die spruiten en bonen in de al even traditionele hutsepot. Geen probleem, ik ben het ondertussen immers gewend geraakt om over het hoofd gezien te worden bij mijn moeder. Na 33 jaar slaagt ze er zelfs nog niet in om mijn verjaardag te onthouden, dus waarom zou ik me zorgen maken.

Ik vond trouwens dat de Sint verbazend veel leek op mijn oudste broer (meer nog, hij was het zelfs). Ook mijn vijfjarig nichtje was deze mening toegedaan, waarmee deze middag meteen ook dat ballonnetje voor eeuwig en altijd doorprikt werd. Ooit moeten ze er toch achterkomen, dus beter vroeg dan laat, dat scheelt een heleboel geld.

Wie gisteren ook bezoek gekregen heeft van de Sint, is Jim De Bril. Zijn madam heeft het record snelbevallen gebroken en het scheelde amper een kwartiertje of zo, of hun nieuwe aanwinst Matteo zou in de wagen geboren zijn. Bij deze nogmaals een dikke proficiat. Wanneer is de drink?

Excuses

Het is de laatste tijd nogal in om zich in het openbaar te verontschuldigen voor vanalles en nog wat. Vorige week hadden we nog Patrick Janssens die zich excuseerde voor het aan de joodse gemeenschap gedane leed tijdens de oorlog, waarna hij door Bart De Wever aangepakt werd voor deze "gratuite" daad. De Wever diende enkele dagen nadien dan zelf zijn woorden terug in te slikken.

Het hoogtepunt was echter de raad die Brussels-voorzitter Johan Vermeersch aan een van zijn zwarte spelers gaf om in een boom te gaan zitten en bananen te eten. Het spijt me echt, want hoewel dit misschien een uiterst ongelukkige uitspraak is, is dit allesbehalve racisme. Vermeersch is een bullebak en ik weet zeker dat hij tegen zijn blanke spelers hetzelfde type opmerkingen zou maken. Stel dat hij ploegleider was van pakweg Philippe Gilbert om maar iemand te noemen, dan gaf hij misschien een opmerking over voor de spiegel puisten gaan uitknijpen of zo. Indien Gilbert zwart was, zou dit dan ook als racisme ervaren worden? Of getuigt dit eerder van puistofobie?

Moet God zich excuseren bij Justine Henin omdat hij toevallig even naar toilet was net op het moment dat het haar beurt was in de rij toen de borsten uitgedeeld werden? Moet ik mij verontschuldigen omdat ik geen zin meer heb om dagelijks te schrijven? Moet Annelies Rutten zich nu plots excuseren omdat de helft van de Vlaamse jongeren masturbeert met haar in gedachten? Moeten alle vrienden van Frank Vandenbroucke zich excuseren indien ze hem op 6 november vergeten feliciteren met zijn 33ste verjaardag?

Ik dacht van niet...

De hardheid van ons bestaan

Morgenochtend zal ik me heel hard en pijnlijk afvragen waarom ik geen verlof genomen heb zoals 90% van de bevolking. Iedereen zal ongetwijfeld de brug maken. En als de wekker afgaat, zal de doemgedachte realiteit worden.

Langs de andere kant, er zal hoogstwaarschijnlijk ook geen zak te doen vallen op het werk, dus technisch gezien is het in zekere zin een dagje verlof, waarop weliswaar vroeg dient opgestaan te worden.

Over wekkers gesproken, in tijden waarin zowat alles van electronica deel uitmaakt van de wegwerpmaatschappij, valt het mij op dat mijn klokradio nog steeds dezelfde is als 20 jaar geleden. Jaja, we hebben samen al veel meegemaakt en nooit heeft hij me in de steek gelaten. Ik heb hem nochtans vaak vervloekt, vooral dan de buzzer die maar niet wil opgeven als je op een zaterdagochtend met een kater in bed ligt en te lui bent om je arm te strekken, waardoor na 10 minuten je broer, die in de kamer naast jou slaapt, woedend je deur opengooit en je uitmaakt voor al wat slecht is, en jij niet de kracht en nog minder de moed hebt om hem van antwoord te dienen, omdat je promillegewijs nog niet in staat bent om in verstaanbare zinnen te spreken.

Althans, zo heb ik het me toch altijd herinnerd. Het zou echter ook kunnen dat het niet een kater was, maar een poes.